Ο
Γιάννης Κάραλης συγχωριανός μας που ζει με την οικογένειά του στην μακρινή Αυστραλία πια, κάθε φορά
κάθε στιγμή και με κάθε τρόπο δείχνει την αγάπη του για την Κατοχή και αν τον
δεις από κοντά θα το δεις στα μάτια του πόσο του λείπει και πόσο τον πικραίνει
κάθε τι άσχημο που πονάει το χωριό μας.
Εδώ
και 3 μήνες σχεδόν είναι στο χωριό μας, αν θυμάμαι καλά ήρθε λίγο πριν το
Πάσχα, πρόλαβα να τον χαιρετίσω και να πιούμε έναν καφέ τις πρώτες μέρες και
χτες 26 Ιουνίου 2014 το απόγευμα και ώρα 18:00 περίπου, στο μαγαζί μου άλλον
έναν καφέ που τον γύρισε πίσω πολλά χρόνια αφού αυτός ήταν και ο σκοπός μου.
Χαμογελαστός
ήρθε και στο ραντεβού του κύριος. « Ηλία συγνώμη αν άργησα αλλά στο δρόμο με
σταματούσαν και σταματούσα να αλληλοχαιρετηθούμε με Κατοχιανούς της παλιάς
φρουράς της δικής μου αλλά και των πιο νέων» μου είπε.
Τον
καλωσόρισα παραγγείλαμε τον καφέ μας και ξεκινήσαμε να μιλάμε για το πόσο
άλλαξε το χωριό από τα χρόνια που ήταν παιδί εδώ ως και σήμερα. Μιλήσαμε για τις
Λάκκες που κάπου και που έβλεπες σπίτια και πιο πολύ καλύβες, (σε μια
φωτογραφία που έχει πίσω του φόντο την περιοχή με κάποιες καλύβες), αλλά τώρα όπως
παρατήρησε έγινε πολιτεία. Μιλήσαμε για τα καφενεία, τα καφέ, λίγο την
κατάσταση της αγροτιάς, κάναμε συγκρίσεις της διαβίωσης στην Κατοχή και στην
Αυστραλία αλλά κάπου τον έπιασα ότι λειτουργεί με το συναίσθημα, κρατούσε τις ισορροπίες
και μιλούσε για την Κατοχή με σεβασμό.
«Ο
σεβασμός Ηλία διδάσκεται και γίνεται κληρονομιά από την οικογένεια στο παιδί
και πάει λέγοντας», έτσι δικαιολόγησε τον εαυτό του για το σχόλιο που του έκανα
ως προς την αγάπη που εισπράττει αλλά και δίνει.
Η
κουβέντα πήγε εκεί που έπρεπε να πάει, στο ποδόσφαιρο και ειδικά στον Τρίκαρδο.
«Σε θυμάμαι Γιάννη από πιτσιρικάς που ήμουν αριστεροπόδαρος, γρήγορος,
φιλότιμος αλλά και μαχητής». «Ηλία από
16 ετών ήμουν στην ομάδα του Τρικάρδου και μάλιστα επί δυο χρόνια σκούπιζα
πάγκο, ήταν βλέπεις δεκάδες παιδιά που κατέβαιναν στο γήπεδο για μπάλα και μεγάλη
η θέληση. Άρα όπως καταλαβαίνεις ήμασταν περήφανοι που φορούσαμε την φανέλα της
ομάδας και ας ήμασταν παγκίτες. Το γήπεδο ήταν πάντα γεμάτο από παιδιά που
ζητούσαν διάκριση για να τους καλέσουν να κάνουν δελτίο να γραφτεί το όνομά τους
στον ιστορικό σύλλογο που ήταν τιμή για όλο το χωριό.»
«Πότε
‘έπαιξες μπάλα στην ομάδα και άρχισες να καθιερώνεσαι;» «Μετά από σκληρή
δουλειά και το κεφάλι κάτω στα 18 πήρα και θέση σε παιχνίδια αλλαγή και
εντεκάδα και άρχισα να καθιερώνομαι για 11 χρόνια συνεχώς στη θέση του
αριστερού μπακ». «Ήσουν ο αριστεροπόδαρος αμυντικός που χρίστηκες πολλές φορές
σκόρερ ενώ πάντα ήσουν ομαδικός». Χαμογέλασε και περίμενε την επόμενη ερώτηση.
(Διακρίνει το Γιάννη η διακριτικότητά του γιατί ήταν πάντα χαμηλών τόνων).
«Που
κρίνεται η επιτυχία του Τρικάρδου που έκανε και μεγάλες πορείες αλλά ήταν και
ομάδα που πρωταγωνιστούσε στα πρωταθλήματα για πάνω από 15 χρόνια;» «Φίλε μου
δεν υπήρχε μυστικό και το ήξεραν όλοι: Ήμασταν όλοι οι παίκτες Οικογένεια με Αγάπη και το Χωριό μας αναγνώριζε
τις προσπάθειες και τη θέληση που είχαμε και ήταν πάντα παρόν ενεργά, Να
φανταστείς στις προπονήσεις ήταν στο γήπεδο για να τις παρακολουθούν 200 με 300
άτομα κάθε φορά. Εκείνα τα χρόνια με την ΑΓΑΠΗ
και το ΣΕΒΑΣΜΟ που είχαμε μεταξύ μας όλοι, η ιεραρχία ήταν ΘΡΗΣΚΕΙΑ –
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και ο ΤΡΙΚΑΡΔΟΣ για τους Κατοχιανούς γιατί ήταν όλα θέμα τιμής, Ηλία
αυτό να το τονίσεις δεν είναι υπερβολή»
{Μια
μικρή παύση στη συζήτησή μας εκείνη τη στιγμή γιατί μπήκε στο μαγαζί ο μπάρμπα –
Μάκιας ο Καρατζογιάννης και χαιρετήθηκαν σε έντονο φορτισμένο κλίμα συγκίνησης
και θυμήθηκαν πολλά – πολλά μέσα σε λίγα λεπτά. Ο μπάρμπα – Μάκιας ήταν φίλος
με τον πατέρα του Γιάννη του Κάραλη και μου είναι δύσκολο να περιγράψω τη
στιγμή, ένιωσα μεγάλη αμηχανία. }
«Η
ομάδα Ηλία πάντα πρωταγωνιστούσε σε όλες τις διοργανώσεις και σε νίκες και
ήττες ήμασταν ένα. Μάλιστα κάθε αρνητικό αποτέλεσμα μας πείσμωνε ως εκεί που δε
φαντάζεσαι. Από απειρία δε μπορέσαμε να σταθούμε στην ενδιάμεση κατηγορία πριν
τη Γ’ Εθνική, μιλάω για την κατηγορία του τότε την ονομαζόμενη ‘’ΕΘΝΙΚΗ
ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ’’ και το παλέψαμε μέχρι τέλους αξιοπρεπώς. Ηλία ξέρεις ότι ερχόταν
από τα γύρω χωριά να δουν κάθε Κυριακή την ομάδα και μάλιστα ερχόταν εκτός από
αυτοκίνητα, με τρακτέρ, πλατφόρμες και φορτηγά.
«Πες
μας κάτι για την αξία του Τρικάρδου εκείνα τα χρόνια;» «Η αναγνώριση της ομάδας
δεν ήταν μόνο τοπική, μιλάμε για μεταγραφές που έκαναν θραύση και στις μεγάλες
κατηγορίες, όπως του φίλου Πλιάτσικα, (μεγάλη μπάλα ήξερε), που ο γιος του μετά
την ΑΕΚ έπαιξε στην Γερμανία και στην Ουκρανία που είναι σήμερα και μάλιστα προ
ημερών ήταν στο χωριό μας στον Πλάτανο στο καφενείο για καφέ. Ηχηρές μεταγραφές
του Τσαμπά, του Μουγκογιάννη αλλά και του προπονητή μας τότε του αείμνηστου κ.
Δαβουρλή, (έφυγε από τη ζωή πολύ νέος), που είχε διαπρέψει για πολλά χρόνια ως
πρωταγωνιστής στην Α’ Εθνική.»
«Γιάννη
πόσο ενεργή συμμετοχή είχαν οι Κατοχιανοί και επιρροή πάνω σας;» «Κάθε Σάββατο
βράδυ αν παίζαμε Κυριακή εμείς οι ποδοσφαιριστές πηγαίναμε 10:00 μ.μ. το
αργότερο για ύπνο. Κάποιες φορές ξεχνιόμαστε στην ώρα και μας έβλεπε κάποιος
του χωριού, απλός φίλαθλος μιλάμε όχι παράγοντας, μας έλεγε: εσείς τώρα ύπνο
και όχι ξενύχτια, αύριο έχετε αγώνα, εμείς χωρίς δεύτερη κουβέντα σκύβαμε το
κεφάλι και πηγαίναμε σπίτι για ύπνο.»
«Δηλαδή
διασκέδαση δεν είχατε;» «Πως και δεν είχαμε διασκέδαση, για την εποχή μας είχαμε
τα πάντα και περνούσαμε καλά, απλά όλα είχαν μέτρο και σεβασμό»
«Είχαμε
καταφέρει το εξής: Χωριό – Ομάδα – Συμβούλιο να είμαστε ΕΝΑ, μπορείς να φανταστείς
τι δύναμη ανακτούσαμε από αυτό; Δεν ήμασταν μια γροθιά ήμασταν ατσάλι»
«Γιάννη
πως βλέπεις τη σημερινή εικόνα του Τρικάρδου; (με κοίταξε με ένα χαμόγελο
πικρίας και αναστεναγμό μαζί και με σοβαρό ύφος μου απάντησε κάθετα κοφτά): «Ποιος
Τρίκαρδος Ηλία; Που είναι ο Τρίκαρδος;»
« Αλλάζουν
οι εποχές Γιάννη και είναι όλα δύσκολα πια» « Ηλία, ναι αλλάξανε αλλά όχι σε
όλα, υπάρχει τεράστια ευθύνη ΟΧΙ στα παιδιά που παίζουν μπάλα μόνο για το θέμα
νοοτροπίας αλλά πιο πολύ στους γονείς. Ναι σε εκείνους που έπαιξαν ποδόσφαιρο
και σε εκείνους που δεν έπαιξαν αλλά ήταν βάσεις αυτής της ομάδας και αφήνουν
τα παιδιά ανεξέλεγκτα στα καφέ και στα μπαρ. Δεν τα ωθούν φίλε μου στον
αθλητισμό γιατί η Κατοχή έχει νεολαία, έχει εγωισμό, έχει προσωπικότητα και αν
κάνουν το αυτονόητο ΟΜΑΔΑ – ΧΩΡΙΟ = ΕΝΑ και χωρίς προσωπικό συμφέρον η Κατοχή
θα πάει ξανά μπροστά σε όλα και ο ΤΡΙΚΑΡΔΟΣ θα
γίνει πρωταγωνιστής και θα ανέβει πολύ ψηλά ξανά.»
Και
συνεχίζει ο Γιάννης: « Πως είναι δυνατόν παιδιά της Κατοχής, δικά μας παιδιά να
ζητάνε χρήματα να πάρουν πριν το παιχνίδι; Αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν.
Άλλο σε εργαζόμενους να δώσεις το μεροκάματο που χάνουν εκείνη την ώρα του
αγώνα και άλλο να πληρώνεις μισθοφόρους.»
«Γιάννη
φταίνε τα παιδιά;» «Φταίνε εκείνοι που τα μαθαίνουν έτσι, φταίνε αυτοί που δεν τους
έχουν μάθει ότι κάποιες αξίες είναι ανεκτίμητες. Πρέπει Ηλία αυτά τα παιδιά να είναι
περήφανα που φορούν την Ιστορική φανέλα του Τρικάρδου και να νιώσουν
ευλογημένοι και τυχεροί που την φορούν. Ας μην ζητούν χρήματα τα παιδιά τα δικά
μας»
«Γιάννη
μιλάς για Σεβασμό – Αγάπη και Εκτίμηση συνέχεια σε κάθε σου πρόταση στο λόγο
σου.» « Ηλία είναι σημαντικό και γερή βάση ο σεβασμος, η αγάπη, η εκτίμηση και
η δουλειά. Έτσι ενεργούσαμε παλιά εμείς και χαμένοι δε βγήκαμε. Πάικτες –
Διοίκηση – Χωριό = ΕΝΑ το καταλαβαίνεις; Ήμασταν ένα. Τότε θα μιλάμε ξανά ότι
κάτι καλό ξεκινάει και ο Τρίκαρδος Κατοχής θα ξαναγίνει μεγάλη ομάδα»
«ευχαριστώ
πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για την μεγάλη αγαπημένη μας ομάδα της
Κατοχής μας τον Τρίκαρδο και εύχομαι εκεί μακριά που ζω να μαθαίνω τα καλύτερα.
Με τιμή
Γιάννης Κάραλης
{Ήθελε και μας μίλησε για συμπαίκτες και για πρόεδρο αναλυτικά με τα καλύτερα λόγια αλλά μας παρότρυνε αυτά να τα πούμε με τον αρμόδιο που ξέρει τα πάντα, όλοι μας γνωρίζουμε και ελπίζουμε να μας μιλήσει, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.}
Ο
δικός μας επίλογος έχει ως εξής: ευχαριστούμε τον Γιάννη που για δυο ώρες
περίπου ήταν κοντά μας και μιλήσαμε για πολλά θέματα που δεν αφορούσαν τη
συνέντευξη, Όσοι τον κατάλαβαν ότι ήταν εδώ με διάφορες προφάσεις και ευθύτητα
ερχόταν διέκοπταν τη συζήτηση για να του μιλήσουν και να τον αγκαλιάσουν. Αν
κοίταζες τα μάτια του και όταν πάντα θα τον κοιτάς θα δεις άνετα ότι του λείπει
η Κατοχή και ο κόσμος της, αγαπάει τον τόπο και αν πας να τον αποχαιρετήσεις
μεθαύριο στο αεροδρόμιο θα στοιχηματίσεις ότι ίσως ταξιδέψουν οι αποσκευές και αυτός
θα γυρίσει πίσω; Εγώ νομίζω ναι. Νιώθω τυχερός που μίλησα μαζί σου φίλε για όσα
γράψαμε και όσα δεν γράψαμε. Η παρουσία σου στην πρώτη ημέρα καθαρισμού του
Γουλιμή είναι παράδειγμα προς όλους μας…
Θα τα πούμε στο επόμενο ταξίδι και
ελπίζουμε να μην περάσουν χρόνοι πολλοί.
katochi News
Ηλίας Λουκάς
Ηλίας Λουκάς
26 Ιουνίου 2014
