Εκεί που τα πόδια λυγίζουν, φτάνει ένα άγγιγμα στο μέρος της καρδιάς, να τους δώσει φτερά. Εκεί που το κακό και ολισθηρό οδόστρωμα σε ‘’ ταπεινώνει’’, αγαπημένα πρόσωπα από ‘’ψηλά΄΄ δίνουν κουράγιο στην προσπάθειά σου. Εκεί που ο σωματικός πόνος παλεύει με την θέληση, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εκρηκτικό.
Στον βροχερό Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης , ο στόχος επετεύχθη. Μπορεί να έχασα 1-2 λεπτά, αλλά δεν μετανιώνω γιατί μέσα σε αυτό το 2λεπτο, χώρεσαν οι ταπεινές ευχαριστίες μου προς στους εθελοντές (που αψηφώντας το κρύο και την βροχή, ήταν εκεί για εμάς) αλλά και η απόφασή μου να υψώσω ξανά στον τερματισμό μου, την γαλανόλευκη. Ευχαριστώ θερμά τον συναθλητή και φίλο Vaios Katsaros που με συντρόφευσε σχεδόν σε όλη την διαδρομή, και τον συναθλητή George Konstantaras που με ‘’ τράβηξε΄΄ στα τελευταία 2 χιλιόμετρα οδηγώντας με στον τερματισμό( σπάζοντας το φράγμα των 3 ωρών ) που ήταν ο στόχος. Τέλος, ευχαριστώ θερμά τον ΑΝΘΡΩΠΟ που βρίσκεται πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια…..και είναι η προπονήτριά μου η ΚΥΡΙΑ Δήμητρα Παπασπύρου, καθώς και όλο το παρεάκι του ΠΑΣ Ζωγράφου, που έχουμε μοιραστεί μαζί ατελείωτες προπονητικές ώρες, χαρές , τραυματισμούς, λύπες, βροχές, αλλά και πολύ όμορφες στιγμές. Καλή αντάμωση του χρόνου μπάρμπα – Αλέκο
