Ίσως στην Ελλάδα να μην υπάρχει κάτι ανάλογο όπου δυο δίδυμοι ποδοσφαιριστές να είναι αχώριστοι και στην ποδοσφαιρική τους καριέρα και όπου πάει ο ένας να πάει και ο άλλος. Και μάλιστα κάθε χρονιά. Ίσως αν το ψάξουμε και σε παγκόσμιο επίπεδο να μην βρούμε τέτοια περίπτωση. Από τις μοναδικές λοιπόν περιπτώσεις διδύμων που σίγουρα δικαούνται να μπουν στο βιβλίο Γκίνες.
Το stereasports σας αποκαλύπτει τον Μάριο και Χρήστο Πλακίδα. Τα διδυμάκια από την Κατοχή Μεσολογγίου που πέρυσι τους βρήκαμε στα Άσπρα Σπίτια να στέφονται πρωταθλητές με την Ένωση.
Η πορεία τους είναι «σιαμαία». Μαζί γεννήθηκαν και μαζί προχωράνε στην ποδοσφαιρική τους ζωή και δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσουν ακόμα. «Στο μέλλον βλέπουμε να ανεβαίνουμε και μαζί τα σκαλιά της εκκλησίας για να παντρευτούμε αν έρθει το καλό. Αυτό το ονειρευόμαστε από τώρα. Το έχουμε δει από τα παιδικά μας χρόνια» θα πουν και οι δυο μαζί δείχνοντας κατ” αυτόν τον τρόπο για το πόσο αχώριστοι είναι.
Δυο φορές χώρισαν για λίγο στην ποδοσφαιρική τους καριέρα και δεν το άντεξαν με τίποτα… Ο Μάριος και ο Χρήστος Πλακίδας γεννήθηκαν στις 14 Ιουλίου 1987 στην Αθήνα αλλά τα παιδικά τους χρόνια τα έζησαν στην Κατοχή Μεσολογγίου. Εκεί έκαναν μαζί και τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά βήματα. Στον Απόλλωνα Μαγούλας πρώτα, λίγο μετά στον Τρίκαρδο Κατοχής κι από εκεί τους πήρε ο Γιώργος Ασπρογέρακας για τον Αχελώο Νεοχωρίου. «Στον κ. Ασπρογέρακα χρωστάμε πάρα πολλά. Ήταν πραγματικά σχολείο για μας. Μαζί του μάθαμε ποδόσφαιρο και γίναμε οτι έχουμε γίνει μέχρι τώρα» θα μας πουν τόσο ο Μάριος όσο και ο Χρήστος.
Ο Μάριος Πλακίδας
Το μεγάλο βήμα για τα διδυμάκια έγινε το 2006. Μαζί στον Κεραυνό Κερατέας στη Δ” Εθνική που είχε στόχο την άνοδο. «Για μας πήγε καλά η χρονιά αλλά όχι και για την ομάδα που δεν πέτυχε το στόχο της» θα πει ο Μάριος και θα συμπληρώσει ο Χρήστος: «Δεν μας αρέσε και η περιοχή και θέλαμε να φύγουμε την επόμενη χρονιά αλλά υπήρχαν δυσκολίες«.
Παρ” όλα αυτά έφυγαν και μάλιστα για να μείνουν ελεύθεροι πλήρωσαν και κάτι… Και τη νέα χρονιά του 2007 έρχεται ο πρώτος «αποχωρισμός». Στη Δόξα Βύρωνα ο Χρήστος στα Γλυκά Νερά ο Μάριος. «Στον Βύρωνα κι εγώ και η ομάδα κάναμε καταπληκτική χρονιά. Ήταν για μένα ίσως από τις καλύτερες χρονιές στην καριέρα μου. Τότε προπονητής ήταν ο Φυντάνης και την επόμενη χρονιά ήθελε να με πάρει στην Παναχαϊκη» θα μας πει ο Χρήστος ενώ ο Μάριος: «Στα Γλυκά Νερά πήρα πολλές συμμετοχές και αυτό ήταν καλό για μένα. Δεν έπαιζα στη θέση μου αλλά ήμουν πασπαρτού. Αλλά πήγα καλά«.
Και πάμε στο 2008 όπου η λογική των διδύμων υπερισχύει των φιλοδοξιών που είχαν ως ποδοσφαιριστές: «Περάσαμε πολύ δύσκολα στην Αθήνα. Οι ομάδες δεν πλήρωναν στην ώρα τους και πολλά άλλα. Οι γονείς μας δεν είχαν τη δυνατότητα να μας συντηρήσουν κι εμείς δεν είχαμε και δουλειά για να πεις οτι ας κάνουμε και υπομονή. Αυτά όλα εμας μας ωρίμασαν. Σκεφτήκαμε οτι το ποδόσφαιρο σήμερα είναι αλλά αύριο μπορεί να μην είναι. Ερασιτεχνικά δεν μπορείς να ζήσεις κι έτσι πήραμε την απόφαση να εκπληρώσουμε τη στρατιωτική μας θητεία» θα πει ο Μάριος ενώ ο Χρήστος αφήνει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο για το στρατό: «Εκείνη τη χρονιά έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στην πρόταση από την Παναχαϊκή και τον στρατό. Διάλεξα το δεύτερο. Τα μαζέψαμε, πήγαμε στο Μεσολόγγι και παρουσιαστήκαμε«.
Το προτέρημα για τους διδύμους στο στρατό ήταν οτι μπορούσαν να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία μαζί και όπου θέλουν. Και αυτό έκαναν ο Μάριος με τον Χρήστο. έμειναν και υπηρέτησαν στο Μεσολόγγι τον Μαϊο του 2008. Το ποδόσφαιρο όμως ήταν στο αίμα τους. Αυτό το εκμεταλλεύτηκε η Α.Ε. Μεσολογγίου και τους ενέταξε στο ρόστερ της.
«Ήταν καλά στην ομάδα. Περάσμαε πολύ ωραία και πήραμε και καλά λεφτά για την επιβίωσή μας»θα πει ο Μάριος και θα συμπληρώσει ο Χρήστος: «Ήταν όντως και αξέχαστη χρονιά. Ζήσαμε καλές στιγμές και ο κόσμος μας αγάπησε πάρα πολύ«.
Τα διδυμάκια έκαναν το δικό τους πάρτι στο Μεσολόγγι. Ο Χρήστος και στα τρία χρόνια που έμεινε έβγαινε πάντα πρώτος σκόρερ ενώ την πρώτη χρονιά Χρήστος και Μάριος πέτυχαν από 14 γκολ οδηγώντας εκ του ασφαλούς την ομάδα στην άνοδο.
Για δεύτερη φορά όμως θα χωρίσουν οι δρόμοι τους. Ο Μάριος κατάφερε να μονιμοποιηθεί στο στρατό ενώ ο Χρήστος λίγο αργότερα έχασε την ευκαιρία για 40 μόρια. Ο Μάριος μας αποκαλύπτει οτι είναι μεγαλύτερος από τον Χρήστο: «Είμαι δέκα λεπτά μεγαλύτερος από τον Χρήστο. Αυτό εκμεταλλεύτηκα και έκανα τη σύμβαση κατ” αρχάς με τον στρατό κι έτσι έμεινα μόνιμος«. Ο Χρήστος έκανε κι αυτός τα χαρτιά λίγο αργότερα αλλά δεμ ευτύχησε να ακολουθήσει τον Μάριο σε αυτό το επάγγελμα.
Οι δρόμοι των διδύμων χωρίζουν για δεύτερη φορά το 2010. Ο Μάριος εκμεταλλευόμενος μια προκήρυξη καταθέτει τα χαρτιά του και ο στρατός τον… οδηγεί στην Αντίκυρα: «Πήγα εντελώς άγνωστος και δεν ήξερα κανέναν. Προσαρμόστηκα όμως γρήγορα και είμαι θα έλεγα πολύ ευχαριστημένος. Με αγκάλιασαν όλοι και ειδικά ο κ. Νικολάου που με βοήθησε πάρα πολύ. Έπαιξα μια χρονιά εκεί και τη δεύτερη έφερα και τον Χρήστο»
Ο Χρήστος βέβαια είχε μείνει μια χρονιά μόνος του στο Μεσολόγγι. «Είχα πολλές προτάσεις και ειδικά από Παναιτωλικό και Κασσιόπη. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση ζωής. Ή να έπαιρνα καλά λεφτά και να παίξω επαγγελματικά ή να πήγαινα στην Αντίκυρα με ένα μικρό ποσό αλλά να έβρισκα δουλειά. Διάλεξα το δεύτερο με μια ώριμη σκέψη…» θα πει ο Χρήστος που έπειτα από το μικρό διάλειμμα βρέθηκε πάλι με τον Μάριο.
Κι έτσι τα δυο τους συνεχίζουν στην Ένωση και συνδυάζουν το ποδόσφαιρο με την δουλειά κάτι που το επεδίωκαν από τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά βήματα.
«Δεν ρισκάραμε να παίξουμε κάπου παραπάνω με ένα αβέβαιο μέλλον. Οι γονείς μας δεν μπορούσαν να μας στηρίξουν για να πούμε οτι θα παίρναμε κι ένα ρίσκο και να προχωρήσουμε» θα πουν και οι δυο μαζί.
Μάριος και Χρήστος λοιπόν από τότε που γεννήθηκαν πάντα μαζί με δυο μικρά διαλειμματάκια. Είναι καλό αυτό όμως για δυο δίδυμα αδέλφια; «Έχει και τα καλά του, έχει όμως και τα αρνητικά. Το καλό είναι οτι έχεις πάντα έναν δικό σου δίπλα σου. Το αρνητικό είναι οτι πολλές φορές λειτουργεί το αδελφικό ένστικτο μέσα στο γήπεδο και αυτό επηρρεάζει» θα μας πει ο Μάριος και συμφωνεί και ο Χρήστος: «Πολλοί μας λένε οτι το κάνουμε οικογενειακή υπόθεση μέσα στο γήπεδο. Ίσως και να βγαίνει αυτό. Αλλά τι να κάνουμε. Αδέλφια είμαστε. Αρκετές φορές θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον…»
Ο Χρήστος Πλακίδας
Ζητήσαμε και από τους δυο να πουν τα προτερήματα και τα ελαττώματα του καθένα όπως οι ίδιοι τα έχουν βιώσει.
Ο Μάριος για τον Χρήστο: «Είναι ξεροκέφαλος ποδοσφαιρικά. Βέβαια θα ακούσει τη γνώμη του άλλου αλλά θα κάνει το δικό του. Τσακωνόμαστε αρκετά στο γήπεδο αλλά δεν φταίει μόνο αυτός αλλά κι εγώ… Ο Χρήστος είναι πιο τεχνίτης ποδοσφαιρικά κι έχει το ένστικτο του γκολ με την απρόβλεπτη τρίπλα. Αλλά δεν έχει αμυντική συμπεριφορά. Είναι φύσει επιθετικός»
Και ο Χρήστος για τον Μάριο: «Είναι δυνατός στο ψηλό παιχνίδι κι έχει τη δυνατότητα όταν παίζει στο κέντρο και να είναι ανασταλτικός αλλά και οργανωτικός. Έτσι βοηθάει πολύ επιθετικά. Στο γήπεδο αντέχει και τρέχει πολύ σε αντίθεση με μένα. Εκνευρίζεται όμως εύκολα και αρκετές φορές παίρνει βιαστικές ενέργειες. Επηρρεάζεται εύκολα από τις φωνές των άλλων στο γήπεδο«.
Από φαγητό πως πάνε οι δίδυμοι; «Είμαστε εργένηδες και αυτό σημαίνει οτι και η διατροφή μας μπορεί να μην είναι και η καλύτερη. Πάντως μαγειρεύουμε. Πότε ο ένας και πότε ο άλλος με επιδόσεις στην καρμπονάρα και τα τηγανητά…»
Φατσικά τους ξεχωρίζουν; «Επειδή λόγω δουλειάς ξυρίζομαι και ο Χρήστος έχει μουσάκι νομίζω οτι γίνεται έτσι κάποιος διαχωρισμός. Αλλά αν είμαστε κανονικά δύσκολα θα μας ξεχωρίσει κάποιος πρώτη φορά» θα πει ο Μάριος ενώ ο Χρήστος θα φέρει το παράδειγμα: «Κάποτε είχα δεχθεί μια κίτρινη κάρτα και σε μια άλλη φάση κάνει δυνατό μαρκάρισμα ο Μάριος κι έρχεται σε μένα ο διαιτητής και μου δίνει κόκκινη. Είδαμε και πάθαμε για να μας πιστέψει…»
Ποιο όμως θα είναι το μέλλον των «διόσκουρων» στα Άσπρα Σπίτια και στην Ένωση; «Εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένος εδώ. Δεν έχω κανένα παράπονο. Θα περιμένω βέβαια και τις εξελίξεις στην ομάδα. Θέλω να δω και τι θα γίνει και με τον Χρήστο. Θα δούμε στην πορεία» θα πει ο Μάριος και ο Χρήστος θέτει θέμα επαγγελματικής αποκατάστασης: «Κι εγώ δεν έχω παράπονο από τους ανθρώπους εδώ. Αλλά πρέπει κι εγώ να έχω δουλειά για να ζήσουμε. Το έχω εξηγήσει άλλωστε σε όλους. Αν με το καλό υπάρχει δουλειά για μένα δεν υπάρχει λόγος να φύγω. Ειδάλλως όπως έκανα τόσα χρόνια, αυτό θα κάνω πάλι«.
Με το κύπελλο των πρωταθλητών. Κι αυτό μαζί το κρατάνε…
Αυτά είναι λοιπόν τα διδυμάκια. Τα παιδιά που σε οποιαδήποτε απόφαση έβαλαν πάνω απ” όλα την επαγγελματική τους σταδιοδρομία αλλά δεν εγκατέλειψαν και το ποδόσφαιρο που τόσο αγαπάνε. Θα τους βλέπουμε πάντα μαζί; Ο χρόνος θα δείξει….
