ΠΗΓΗ: " ΟΙΝΙΑΔΕΣ ΚΑΤΟΧΗ " ΦΥΛΛΟ 47 - ΕΚ∆ΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΑΤΟΧΙΑΝΩΝ ‘’ΟΙΝΙΑ∆ΕΣ-ΚΑΤΟΧΗ’
Όλα για τους συγχωριανούς του τίποτε για τον εαυτό του
Φίλοι αναγνώστες, Σ' αυτό το φύλλο θα μου επιστρέψετε να αναφερθώ
σε ορισμένες πτυχές από την ζωή και το έργο του παπα-Νίκου Ρόμπολα, που εμείς οι παλιότεροι Κατοχια- νοί τόσο αγαπήσαμε, μα που έφυγε πολύ νωρίς από κοντά μας, μόλις 45 χρονών. Και το κάνω αυτό με ιδιαί- τερη συγκίνηση σαν ένα μνημόσυνο, σαν ένα χρέος αν θέλετε, προς την αγία μορφή του.
'Ήταν μεσημέρι της 31 Ιουλίου 196 2, όταν ο πένθιμος ήχος της καμπάνας μας έφερε την σκληρή είδηση: Πέ- θανε ο παπα-Νίκος! Το θλιβερό μαντάτο δεν άργησε να
μαθευτεί. Στο καφενείο, στο χωράφι, στο βουνό, στο ποτάμι, όπου υπήρχε Κατοχιανός, σταμάτησε προς στιγμή τη δουλειά του για να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί! Πως ήταν δυνατόν εκείνος ο λεβεντόπαπας, ο γεμάτος ζωή και δύναμη να φύγει τόσο ξαφνικά και τό- σο νέος! Κι όμως... από ανακοπή, θα γράψει η ιατρική γνωμάτευση. Την άλλη ημέρα όλο το χωριό, αλλά και πλήθος κόσμου απο τα γύρω χωριά, θα τον συντροφεύσουν στην τελευταία του κατοικία και θα τον αποχαιρετήσουν ευλαβικά. Στην ομιλία του, ο πρωτοσύγκελος της μητρόπολης αρχιμανδρίτης ∆. Πούλος, περιέγραψε με τα καλύτερα λόγια την προσωπι- κότητα, την προσφορά και το μεγαλείο της ψυχής του παπα-Νίκου. Ανέφερε μάλιστα ότι "όσα αποκτούσε τα μοίραζε στους άλλους. Στα ορφανά, στους φτωχούς, τους ανήμπορους. ∆εν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. 'Ήταν υπόδειγμα ιερέως, άξιος ποιμενάρχης".
Για όσους δεν γνωρίζουν θα πω ότι ο παπα-Νίκος ήταν το πέμπτο μεταξύ έξη παιδιών του Συμεών Ρόμπολα (ο τέταρτος ο Ευρυβιάδης ή Βέρος σκοτώθηκε σε ηλικία 27 ετών στην Αλβανία στον πόλεμο του 1940-41). Γεννήθηκε στην Κατοχή το 1917. Σαν μαθητής διακρίνονταν για την επιμέλεια στα μαθήματα, με ιδιαίτερη κλίση στη ζωγραφική και την καλλιγραφία." Χρυσή πέννα" θα τον αποκαλέσει ο δάσκαλος του. Αφού τελείωσε το δημο- τικό ασχολήθηκε με γεωργικές εργασίες. Ήταν μάλιστα τσοπάνης στα πρόβατα του γέρο- Παντελή Μάχα, ο οποίος και τον προέτρεψε να γίνει ιερέας. Του άρεσε να διαβάζει πολύ, να τραγουδά και να ψέλνει. 'Έμαθε την βυζαντινή μουσική από τον μουσικοδιδάσκαλο Κων/νο Πανά. Ιερέας χειροτονήθηκε το 1947. Όταν στον Αι ∆ημήτρη έψελνε η τριάδα παπα-Νίκος, Γερ. Φραγκαναστάσης, Χρ. Κατσάνος ήταν πανδαισία ήχων και αρμονίας. Ήταν και οι τρείς γνώστες της Βυζαντινής μουσικής.
Στα 15 χρόνια της ιεροσύνης του επιτέλεσε σπουδαίο έργο. Με το τότε εκκλησιαστικό συμβουλίου και την οικονομική στήριξη των Κατοχιανών ανακαίνισε την εκκλησία μας.
Έφερε Ηπειρώτες τεχνίτες της πέτρας, σήκωσε τον ναό, αντικαθιστώντας την παλιά σκε- πή, ύψωσε το καμπαναριό και άλλαξε τον εσωτερικό διάκοσμο της εκκλησίας. Με την βοή- θεια της κοινότητας εξωράισε το κοιμητήριο και πολλά εξωκλήσια. Πέρα όμως από το κτί- ριο και τις υπέροχες ψαλμωδίες, εκείνο που τον καθιέρωσε στην συνείδηση του χωριού μας, ήταν η απέραντη καλοσύνη και φιλανθρωπία του. ∆εν υπήρξε πολυμελής οικογένεια, φτω-, χός, άρρωστος, μοναχικός και ανήμπορος γέρος, ξένος, γύφτος, που να μην γνώρισε την αγάπη του και την απλόχερη φιλοξενία του.
Στον πόνο, στη θλίψη, στη χαρά των Κατοχιανών συμμετείχε πρώτος. Τα χρόνια τότε ήταν δύσκολα. Μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος και ο άγριος εμφύλιος. Σ' αυτά τα χρόνια ο παπα- Νίκος ήταν αυτός που καταπράυνε τα άγρια πάθη, που συμφιλίωνε τους Κατοχιανούς, συμβί- βαζε και έλυνε οικογενειακά προβλήματα. Ενδιαφερόταν για όλους και έφερνε την ενότητα και την ομόνοια μεταξύ των συγχωριανών. Ήταν διαρκώς μέσα στα προβλήματα της κοινω- νίας. Ευαίσθητος τύπος με πολλά ψυχικά χαρίσματα. Του άρεσε το ωραίο, στη φύση, στον άνθρωπο παντού.
Επικοινωνιακός, ασυμβίβαστος και ελεύθερος άνθρωπος. ∆εν δίστασε πολλές φορές να τα βάλει με τους ισχυρούς τους κρατούντες της εποχής για το καλό της εκκλησίας και της ενορίας του.
Με την γυναίκα του την πρεσβυτέρα Ελένη Ρόμπολα το γένος Χρ. Καφφέ απέκτησαν πέντε παιδιά. Τον Γιώργο που επί 40 χρόνια ήταν δάσκαλος και διευθυντής του 1ου δημοτικού σχολείου Κατοχής, και μετέπειτα σχολικός σύμβουλος, την Αναστασία εκπαιδευτικό, τον Γεράσιμο καθηγητή γλυπτικής-ζωγραφικής, την Αλεξάνδρα, εφοριακό και τον Σωτήρη πλοί- αρχο του εμπορικού ναυτικού.
Αυτά τα πέντε παιδιά ήταν όλη του η περιουσία. Το ενδια- φέρον του και η αγωνία του ήταν να μάθουν γράμματα. Στα ταξίδια του στην Πάτρα που πή- γαινε πολλές φορές για υποθέσεις της εκκλησίας με το πλοίο τότε τη "Καλυδώνα" από το Κρυονέρι, τα έπαιρνε συχνά μαζί του. Ήθελε να τους μάθει πολλά. Να γνωρίσουν και άλλους ανθρώπους. 'Όμως η κακή μοίρα τον ζήλεψε και δεν τον άφησε να τα δει μεγάλα και να τα καμαρώσει. Τελειώνοντας θα ήθελα, να αναφερθώ και σε ένα περιστατικό, μεταξύ των άλλων που το θυμάμαι σαν τώρα.
Ένα απόγευμα ο παπα-Νίκος, ο Τάκης Τζανάκης, πρόεδρος του χωριού κι ο αστυνόμος Γιάννης Ζαφειρόπουλος έκαναν τον περίπατο τους στην ακροποταμιά. Στο ύψος της γέ- φυρας, που δεν είχε κατασκευαστεί ακόμα, από ένα καλύβι του Θοδωρέλου άκουσαν αν- θρώπινα βογγητά: Ωχ...ώχ... Ένα παλληκάρι, ο Σπύρος Μεταλληνός από την Κέρκυρα, που μόλις είχε τελειώσει το στρατιωτικό του και ήρθε στο χωριό μας για δουλειά (τότε έρχον- ταν πολλοί Επτανήσιοι στην Κατοχή), ήταν ξαπλωμένος σε ένα παλιόστρωμα και έλιωνε στον πυρετό.
Η παρέα τον μετέφερε στο νοσοκομείο Μεσολογγίου. Εκεί έγινε καλά και ήρθε και πάλι στο χωριό. Είχε αδυνατήσει όμως πολύ και δεν μπορούσε τις πρώτες μέρες να δου- λέψει. Ήρθε ο πάπα-Νίκος στο εστιατόριο που διατηρούσαμε τότε στην πάνω πλατεία όπου ήταν το κέντρο του χωριού και μου λέει:
-Μάκο το μεσημεριανό δικό μου το βραδινό δικό σου. Μέχρι ο Σπύρος να δυναμώσει, εγώ θα πληρώνω το μεσημεριανό φαγητό.
Όταν έπειτα από χρόνια επισκέφθηκα την Κέρκυρα, πήγα στο χωριό του Σπύρου. Το πρώ- το που με ρώτησε ήταν:
-Τι κάνει ο παπα-Νίκος ο σωτήρας μου; Όταν του είπα ότι μας αποχαιρέτησε νωρίς δεν κράτησε τα δάκρυά του. Αυτές οι αρετές του ήταν που τον ξεχώριζαν και μας έκανε να τον αγαπήσουμε. Τι κι αν πέρασαν 47 ολόκληρα χρόνια. Εμείς που τον γνωρίσαμε θα θυμόμαστε τον χαρούμενο καλοσυνάτο, υπέροχο άνθρωπο τον παπα-Νίκο Ρόμπολα.
Μ.ΜΑΝΕΤΑ
(marilena.mane@gmail.com)
