25 Μαρτίου, θυμάμαι την πρώτη μεγάλη παράσταση της τάξης μου

25 Μαρτίου

25 Μαρτίου σήμερα και θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια. Θυμάμαι όπως και οι περισσότεροι , που στο σχολείο δέκα μέρες νωρίτερα μας προετοίμαζαν για την γιορτή. Οι δάσκαλοι στο σχολείο 

φρόντιζαν να μας διδάσκουν  την ιστορία μας και να νιώθουμε περήφανοι για την καταγωγή μας και το έθνος μας. Τα ποιήματα, τα τραγούδια και τους χορούς, το θέατρο που θα παίζαμε, όλα αυτά με τις ατέλειωτες πρόβες που όμως το χαιρόμαστε γιατί μας είχαν κάνει μια προεργασία στο νου και μας άρεσε όλο αυτό γιατί περιείχε γνώση, σεβασμό και το προωθούσαμε και στους μεγαλύτερους οι οποίοι ένιωθαν περήφανοι για τα παιδιά τους. Η εκπαίδευση  δεν διδάσκεται  μόνο στα θρανία και έχει πάντα ήθος.

Στην έκτη δημοτικού πηγαίναμε και ο δάσκαλος μας είπε θα ανεβάσουμε στη θεατρική παράσταση, τον Παπαφλέσσα. Δύσκολη παράσταση, μας είπε ο κύριός μας, αλλά θα τα καταφέρετε. Δε θα παιζόταν στο σχολείο αλλά στον Αγ. Θεόδωρο στην αίθουσα Πνευματικού κέντρου. Αυτό σήμαινε ότι στην παράσταση θα ερχόταν και το άλλο σχολείο και το γυμνάσιο και όλο το χωριό σχεδόν. Ο καθένας μας θα έπρεπε με τον ρόλο του μικρό η μεγάλο να γίνει πειστικός γιατί το αποτέλεσμα θα ερχόταν από την ομαδική μας προσπάθεια. Το θέλαμε πολύ, το πήραμε με ζήλο. (Βλέπεις το δεύτερο σχολείο είχε παίξει παράσταση από το Σούλι, αν θυμάμαι καλά, και πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο Μπάμπης  Τσακαλίδης που ερμήνευε ένα παλικάρι τον Τούσα. Είχε πάρει το ρόλο καλά και σοβαρά, που στην παράσταση θυμάμαι, όλοι μας,   μικροί και μεγάλοι χειροκροτήσαμε αλλά και δακρύσαμε. Τόσο πολύ δενόμασταν με την ιστορία μας και ο σεβασμός τεράστιος.) Ο συμμαθητής και φίλος μας, (ο οποίος δεν είναι πια κοντά μας αλλά και δεν ξεχνάμε ποτέ), Σταύρος Κατσαραίος,  πήρε τον μεγάλο ρόλο των πολλών σελίδων, του Παπαφλέσσα. Οι δικοί μας ρόλοι ήταν χτισμένοι γύρω από τον δικό του, τον συμπληρώναμε. Ο κύριός μας , ο Γ. Ρόμπολας, φρόντισε να μας διδάξει τις κινήσεις μας ώστε να είναι αληθοφανείς, και ο ρόλος να ποτίσει στο πετσί μας και οι μεταμφιέσεις μας; το κάτι άλλο, άριστες. Πραγματικά δε θα ξεχάσω την ημέρα εκείνη που ανεβήκαμε στην τεράστια σκηνή και η αίθουσα ήταν γεμάτη με μικρούς και μεγάλους. Έτρεμαν τα πόδια μου, ψέματα να πω; Το χειροκρότημα του κόσμου βοήθησε αλλά κάπου - κάπου έλεγα μέσα μου, - μην ξεχάσεις τα λόγια και κράτα σημάδι από τις πρόβες που θα σταθείς. Σίγουρα όλοι μας έτσι σκεφτήκαμε. Όταν όμως μπήκε ο πρωταγωνιστής μας μέσα και είχε τόση άνεση  στο ρόλο του, (η ερμηνεία του άφησε άφωνο το κοινό),  και ενσάρκωσε άξια τον ρόλο του ήρωα, τίποτα δεν ήταν αδύνατο μας παρέσυρε και γίναμε πρωταγωνιστές στα μάτια των συγχωριανών μας.

Δεν ξέρω αν η δική μας παράσταση ήταν καλύτερη του 2^ου Δημ. Σχολείου ή όχι. Εκείνοι κέρδισαν το κοινό κι εμείς επίσης το ίδιο. Δεν είχαν δεύτερους οι παραστάσεις  παρά μόνο πρώτους.

Στο τέλος η αμοιβή μας τεράστια, όταν σηκώθηκαν όλοι και μας χειροκρότησαν για ώρα και φώναζαν μπράβο.

Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι όσα καταφέραμε ήρθαν από τη σωστή διαπαιδαγώγηση των δασκάλων μας αλλά και των γονιών μας, αν και οι περισσότεροι αγράμματοι, ήταν πάντα συνεργάσιμοι με τους δασκάλους.

(Ηλίας Λουκάς - για να θυμηθούμε: (ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΣΑΡΑΙΟΣ), Π. Γαρμπή, Νώντα Στράτο, Δημ. Στρουμπάκο, Πάνο Λουκά, Φώτη Τσάμη, Γιώργο Γκάτση, Γιώργο Ξύστρα, Θανάση Πράσσα, Θέμη Καραβία, Μάκη Λουκά, συγνώμη αν κάποιον δε θυμάμαι από την παράσταση)