- Σήμερα στα πρόσωπα φιλοξενούμε έναν φίλο και δικό μας Κατοχιανό, ο οποίος αν και έφυγε μικρός από το χωριό μας δεν έχει γκρεμίσει γέφυρες και πάντα επικοινωνεί αλλά και κάθε χρόνο ή για λίγες ημέρες ή για καιρό θα δώσει το παρόν. Θα πάρει την camera του θα βιντεοσκοπήσει διάφορα από την περιοχή, που έχει σκοπό να κρατάει πάντα αρχείο αλλά και να μας διαφημίζει σε φίλους και μη.
- Ζει στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία, ασχολήθηκε με την τέχνη: από μουσική ως θέατρο και ταινία, καθώς το μπιλιάρδο, ναι το κλασσικό όπως το λέμε εμείς το γαλλικό με τις τρεις μπίλιες. Έχει κάνει όλες τις δουλειές, κάθε εποχή έχει κάτι να σου δώσει και αυτός το έκανε πράξη, "έπαιρνε κι έδινε", λάτρης του λόγου και της μάθησης, επικοινωνιακός και άνθρωπος της πράξης. Του αρέσει να τον λέμε με το μικρό του όνομα, Στάθης ή Stathis, αρκεί να χει σεβασμό που θα σου ανταποδώσει.
- Να μας τα πει καλύτερα ο ίδιος που με την τεχνολογία του γραπτού λόγου αλλά και του skype Γαλλία - Κατοχή κάθισαν και τα είπαν στο "ίδιο τραπέζι" :
- Στάθη, λίγα λόγια για σένα, που γεννήθηκες, πως ήταν τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια, λίγα για το κύμα της εποχής και αν σε επηρέασε.
Γενηθηκα φυσικα
στην Κατοχη, Νοεβρη του 1959. Απο γονεις
(πατερας κατοχιανος και μητερα απ το Νεοχωρι) παμφτωχους και παππουδο – γιαγιαδες επισης.
Σε εποχη ακρας λιτοτητος, κοινωνικης βιας και αβεβαιοτητος. Απ τα επτα μου εως
και τα δεκατρια μου υπο χουντας. Σκηρη εποχη, αλλα ως πιτσιρικας την
χαρακτηριζε μια καποια ελευθερια. Τουλαχιστον για τα ματια μου. Ομως οι
υποψιες, για την καταπιεση και την καταστολη, δεν μου ηταν ξενες. Το εβλεπα
αλλωστε και στα ματια των μεγαλυτερων. Για μενα ομως η << φυγη >> και η
<<λυτρωση >> ηταν αυτη η καποια ελευθερια που ανεφερα πριν.
Μεγαλωσα κοντα στην πανω πλατεια την εποχη που αυτη δεν υπηρχε ακομη. Ο
Παγκαλος, ο Στεφος ο Τιτας και ο Μυσιρλης ειχαν
καφενεια με τζου-μποξ. Ο μπαρμα
Μελεγρινης με το μαγειριο και ο μπαρμπα
Μακος ο Κοκκοτος με την ταβερνα. Το καφενειο της Γουλας με την πρωτη τηλεοραση
του χωριου και το κρεοπωλειο του Ντινου. Τον φουρνο της Μαρικας. Το μπακαλικο
του Μπαρμπερη και του Μακια του Καρατζογιαννη. Το κουρειο του Λακια του Λαχανα.
Το σουβλατζιδικο του Σολου.Το σταγκαρικο του Γιαμαρδελου << γεια σου
Γιωωργηηηη>>Το βιβλιοπωλειο του Μπαζινα! Το τηλεφωνειο, το κουρειο του
Μητσου του Τζανακι και το τσαγκαρο-οπωροπωλειο του μπαρμπα Γιαννη. Στου μπαρμπα
Μακια του Καπωνη επαιζαν πρεφα οι μεσηληκες.Κολλητα σ αυτο ηταν το κρεοπωλειο
του Χρηστου του Καφφε. Διπλα υπηρχαν αλλα τρεια κρεοπωλεια. Του Ντινου, του
Γιωργου και του Κωστα <<Γκεγκα>> Καπωνη. Μπροστα, το περιπτερο της
θεια Σοφιας. Πιο περα ο ραφτης ο Ραμματζης, που μας εβαζαν οι μεγαλυτεροι να
του φωναζουμε :
<<Εμπαινε Γιουτσο>> κι αυτος, γινοτανε θηριο. Μαλλον
παναθηναικακιας. Λιγο μετα, τα σφαιριστηρια του Μικα. Πιο κατω ο αι
Δημητρης. Τα μετρησατε! 25 στεκια
συναντησεων των κατοικων σε 2 στρεμματα τοπο! Εκπληκτικο! Σ αυτον τον χωρο
μεγαλωσα με αλλα ισως 40 παιδο-πουλια.
Παιζοντας μπαλα απ το πρωι ως το βραδυ, κλαιγοντας και τραγουγωντας μαζι
τους, μεχρι τα δεκατρια μου.
2- Έφυγες σε μικρή ηλικία από την Κατοχή,
πήγες σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδας ή κατευθείαν στο εξωτερικό;
Φυγαμε
οικογενειακως στο Αγρινιο και αργοτερα
στην Ναυπακτο μεχρι και τα εικοσιενα μου. Κατα καποια εννοια ηταν ενα ξεριζωμα. Αλλα δεν ημουν ο μονος.
Πολλες οικογενειες αποδημησαν. Οι περισοτερες στην Αθηνα, αλλα και στο
εξωτερικο. Πριν παω φανταρος ταξιδεψα ως δοκιμος μηχανικος στο Ελληνικο
εμπορικο ναυτικο, πραγμα που μου επετρεψε να επισκεφτω παρα πολλες χωρες του
κοσμου και να καταλαβω τι εστι διαφορετικοτητα και να το δεχτω ως πραγματικοτητα. Ηταν ενα
εμπειρικο και καταλυτικο συμπληρωμα των παιδικων μου χρονων. Τουλαχιστον ετσι
το εζησα. Και μιας και το ξερα το ταξιδι, μεσω ενος <<ατζαμιδικου>>
ερωτος, βρεθηκα στην Γαλλια, οπου και ζω πλεον του ημιση της ηληκιας μου. Η
Γαλλια ειναι ανεκδιηγητη θα ελεγα ως Ελληνας. Απ την μια εντυπωσιαστικη κι απ την
αλλη... μορφομα. Μεγαλο κεφαλαιο που απαιτει πολυ μελανι. Το θεμα γλωσσας
λυθηκε τον πρωτο χρονο, μιας και αποτελειται κατα το 80% απο αρχαια
ελληνικα. Αλλα η Ελλαδα και το χωριο
ηταν και ειναι το σημειο αναφορας μου οπου κι αν βρεθω. Ποτε δεν αφησα τον
εαυτον μου να φερεται ως οποιοσδηποτε ξενος. Αυτο και μονο ειναι που με
<<σωζει>>. Θελει κι αυτο τα μελανια του...
3
Σε γνωρίσαμε
όταν κάποια καλοκαίρια ερχόσουν και με μια κιθάρα με παρέες στο χωριό μεσημέρια
αλλά και βράδια παίζατε μουσική και τραγουδούσατε. Μίλησέ μας για τη μουσική
και την κλήση σου προς τα εκεί
Οταν γυρνας στην χωρα σου, θες να την
τραγουδησεις.Και η δυνατον, στην γλωσσα της. Γι αυτο και η κιθαρα. Την μουσικη
μου την διδαξε ο ερως των γονιων μου. Ειναι το ηλεκτροδιο της συγκολλησης των
αποδεκατισμενων ανθρωπινων αισθηματων. Πολλοι φιλοι μου, που μεγαλωσαν στην
πανω πλατεια εχουν ιδιαιτερη σχεση με την μουσικη. Ο Πανος ο Πανας, ο Τασος ο
Φραγγαναστασης, Ο Βαγγελης ο Αυγερης, ο Πανος ο Μποβολης. Χωρις να ξεχασω τον
Μακη τον Ρομπολα! Να σημειωσουμε οτι κανεις μα κανεις Κατοχιανος πριν απο μας,
δεν ηταν μουσικος. Σημερα ευτυχως εχει μερικους και αξιολογους, αν κρινομε τα
δεδομενα.Ο Κωστας ο Πλακιδας,που παιζει ολα τα οργανα. Εξαιρετικος συνθετης
στιχουργος και τραγουδιστης! Στα κρουστα ο Καλοκλοιρος! Ο Γιωργακης ο Μεταξας.
Οι δυο γιοι του Τασου ο Σπυρος κι ο Αλεξανδρος! Ο Ανετος! Ο μακαριτης ο
Θεοφιλος που δεν προλαβε να << σκισει την γατα>>
Για παρα πολλα
χρονια ερχομουν στην Ελλαδα με εδρα το χωριο. Και μερικες απ αυτες τις φορες
για καποια χρονια συνεχομενα, οπως και την τελευταια φορα που ημουν εκει για
εξι χρονια. Αποφασισα – παλιο ονειρο- να ασχοληθω με την συνθεση πλεον μιας και
απο φωνητικα μερια, παλιωνα και οχι οπως το παλιο καλο κρασι.Το απολαυσα παρ
ολη την κοινωνικη αταξια, χαρειν ορισμενων γνωστων και σιγουρα καποιων
...αγνωστων.
4-
Φάκελος
μπιλιάρδο και πιο συγκεκριμένα γαλλικό, εδώ ο λόγος αποκλειστικά και ελεύθερα
σε σένα Στάθη.
Στο γαλλικο
μπιλιαρδο βρηκα ενα μερος του εαυτου μου. Την αναμετρηση με τον εαυτο μου σε
συνθηκες και σε κανονες καθαρα ειληκρινεις κι αδεκαστους. Ειναι ενα σπορ που
κατα την γνωμη μου εχει να κανει με το γνωθι σαυτον! Ενα ειδος γιογκα, η
καλυτερα σαν προσευχη, αλλα συν Αθηνα και χειραν κινει. Παντα υπηρχε υψηλο
επιπεδο παιχτων στο χωριο. Οι της ηληκιας μου επαιζαν σχεδον ολοι και ολοι το
αγαπουν ακομη. Αν και σε πολυ θορυβωδεις χωρους, το σπορ εκτιμηθηκε οπως του
αρμοζε. Και θα σας φανει ισως παραξενο, το οτι ειναι το μονο σπορ που κατα την
διεξαγωγη του, δεν επεσε ποτε κανενα μπουνιδι χαχαχα! Το διακρινει ο σεβασμος
και η ευγενεια. Και ο ιπποτισμος. Δυστυχως ομως οι χωροι δεν υπαρχουν πια και
οταν καποιοι θαρραλεοι επαγγελματιες αβαζαν μπιλιαρδο στο μαγαζι τους, δεν
ελλειψαν οι κακοβουλοι που με την αγροικια συμπεριφορα τους απετρεψαν την
εδρεωση και την αναπτυξη του. Κριμμα. Επλιζω να μην χαθηκαν ολα. Εχει πεσει πολυ
μεγαλη παρεξηγηση. Αυτοι που επαιζαν και παιζουν καταλαβαινουν τι εννοω.
5-
Πρόσφατα σε
είδαμε και σε ταινία, έχεις την τέχνη μέσα σου, ήσουν σε εκδηλώσεις χορούς
θέατρο μουσική μυημένος ή στην πορεία ήρθε; Παίζεις σε ταινία του γιου σου ο
οποίος είναι σκηνοθέτης νομίζω, θες να μας τον γνωρίσεις με λίγα λόγια και
αυτόν και τα άλλα σου παιδιά;
Απ το δημοτικο ακομα ημουν στο
αντικειμενο. Τοτε – το 60 – στα σχολεια,στις εθνικες και θρησκευτικες εορτες οι
διδασκαλοι των τελευταιων ταξεων ανεβαζαν εργα με κοινο τους γονεις των
μαθητων. Ηταν κατι το πολυ επισημο. Με σκηνικα ωραια. Με μακιγιαζ. Και με πολλες προβες και αυστηρη μελετη
κειμενων και παρουσιασης. Με κολλησε κι αυτο το μικροβιο.Ουτως η αλλως, οτι
αγαπαμε και κυνηγαμε σ ολη μας την ζωη, ειναι οτι αγαπησαμε στα παιδικα μας
χρονια. Κι ετσι οταν ακουσα – εδω στην Γαλλια – καπου στο 85 οτι συσταται
θεατρικος συλλογος με θεμα τον Αριστοφανη, ημουν στα πρωτα 5 μελη. Το εργο που
μας εκανε να παιξουμε σε πολλες θεατρικες εκδηλωσεις ηταν οι Σφηκες. Φυσικα σε
ερασιτεχνικο επιπεδο γιατι δεν ειχαμε προσωπικες αποδοχες. Μοναδικη εμπειρια!
Το κληρονομησε ο γιος μου – Αλεξανδρος Θεμιστοκλης – που το εχει κανει
επαγγελμα του αλλα στον κινηματογραφικο τομεα. Ειναι ο ιδιος, σεναριογραφος,
σκηνοθετης και επιμελειται μονος του τις περισοτερες πτυχες των προτζεκ του.
Υποσχεται πολλα. Ειδομεν... Και η μικροτερη κορη μου η Ροζαλια εχει επισης το
μικροβιο αλλα ειναι ακομη μικρη.
6- Ήσουν από τις πρώτες πηγές , να το πούμε
έτσι δεν ξέρω παρόμοιες κινήσεις στο παρελθόν τόσο συχνές – σχεδόν κάθε χρόνο-
, που στο χωριό μας ήρθαν ξένοι τουρίστες και έμειναν μάλιστα καιρό με τη
φιλοξενία σου αλλά και σε φιλικά σπίτια ή σε ξενοδοχεία, που μάλιστα θυμάμαι
κάποιες φορές μιλούσες σε αυτούς με υπερβάλλοντα ζήλο για την φυσική ομορφιά του
τόπου μας, θα μας πεις λίγα λόγια για αυτό;
Δεν πρεπει να ξεχναμε οτι, οταν
συστηνεσαι ως Ελλην, κεντριζεις αρκετα το ενδιαφερον του κοσμου. Το θεμα ειναι
να το αντεξεις.
Κατεληξα στο οτι αν ειμαι μια φορα
απιθανοςστην Ελλαδα, στην Γαλλια ειμαι δυο φορες. Και με τοσα που τους λεω για
την Ελλαδα, μανιωδως θελουν να την γνωρισουν. Εχω φερει παρα πολλους. Και
φυσικα οχι μονο στην περιοχη μας. Και για πολλους απ αυτους ειναι πια ο μονος
προορισμος απο δεκαετιες. Αναγκαστικα
και ευτυχως αυτο που μπορω να τους εξηγησω και να το αγγιξουν, ειναι ο χωρος
που γεννηθηκα και που αγαπω οσο τιποτε αλλο. Μενουν ολοι εκπληκτοι απ το
περιβαλλον και τις φυσικες ομορφιες του τοπου και απορουν για την απουσια
συντονισμου και την επιμμονα πανταχου παρουσα κακαισθησια και σκουπιδομανι. Αν
και υπαρχει αισθητη διαφορα με το παρελθον, εχομε ακομα πολυ μα παρα πολυ δρομο
να κανομε. Οχι για να τους αρεσουμε περισοτερο, αλλα για να εναρμονισουμε την
υπαρξη μας χωρις να υπονομευουμε το μελλον μας. Δυστυχως, μας την
<<λενε>> και δεν το ζυγιζουμε. Και ευτυχως που στον αντιποδα
υπαρχουν οι Οινιαδες το ποταμι η πεδιαδα οι παραλιες η χαρα των κατοικων, τα
γλεντια μας, η γεναιοδωρια μαςκαι ο << κας>> χαρακτηρα μας.
Αλλιως...
7- Κλείνοντας φίλε θέλουμε μια γνώμη μια
συμβουλή από σένα για τους πιο νέους που θα σε διαβάσουν από εδώ, σε ότι αφορά
την ανάγκη αλλά και την ενεργή προσφορά τους στην κοινωνία μας.
Δεν υπαρχει πιο επικινδυνο πραγμα -για
την νεολεα- απο μια κακοδιατυπωμενη συμβουλη. Οι καιροι καθιστωνται αγονοι διοτι οι γεροι δεν μπορουν και οι νεοι δεν
ξερουν. Το κακο για τους σημερινους νεους ειναι οτι οι γηραιοτεροι τους και
δεν μπορουν, αλλα ουτε και ξερουν. Και αυτο διοτι – οι γηραιοτεροι τους – δεν
εμαθαν. Πλην καποιας ασυδωσιας μερικων το συνολο δεν ειναι καταδικασταιο. Κι
αυτο να το χουν κατα νου οι νεοτεροι. Εμεις, ως γηραιοτεροι, ειμαστε το
παρελθον των. Μερικοι δεν ξεχωρισαν ποτε τους την μεθη απ την μαστουρα.
Ευθυνονται, αλλα αυτο ειναι συνχωρεσιμο. Πλην μερικων βλοσυρων, οι υπολοιποι
αναγνωριζουν την ευθυνη των και πονταρουν στους νεοτερους να καλυψουν το χασμα.
Πρεπει οι νεοι να προσδιορισουν εκ νεου τους ορισμους λεξεων, οπως, καλλος,
αρμονια,αρχετυπον, ερωτημα, χρησιμοτης, κειμενον και αντικειμενον, κοινον
πολιτεια και πολιτισμον και τοσες λεξεις που η εσφαλμενη χρησης των, καθιστα
ασυντακτες τις σκεψεις των.Ελπιζω να γινομαι κατανοητος. Το να μιλουν και να
γραφουν ορθα την Ελληνικην, δεν τους χαρακτηριζει φλωρους. Οι φλωροι ειναι οι
επαγγελματιες κριτικοι των παντων. Να σπασουν τα δεσμα της δηθεν παραδοσης και
να απογειωσουν την θετικοτητα των. Εχουν ολη την υλη μπρος στα ποδια τους. Να
ψαξουν χωρις ενδοιασμους να βρουν και να ακουσουν ατομα που εχουν συνταξη στην
σκεψη τους και καημο τους την <<ουτοπια>>. Ηδη, απ οτι μαθαινω,
υφισταται μια πρωτοφανεις για τα δεδομενα αναληψη ευθυνης και καθηκοντων απ
τους νεους της κοινωνιας μας. Και να ξερουν ομως οτι τα λαθη των παλαιων, θα
ειναι μπροστα τους ως παγιδες σε ολη τους την ζωη. Για να ξερεις που μπορεις να πας, πρεπει να γνωριζεις απο που ερχεσαι. Κι
εκει απ οπου ερχεσε ειναι χωρος σπαρμενος απο λαθη και ατελειες. Ειναι
δεδομενο!
Να αφησουν στην ακρη την οποια
αντιπαλοτητα. Να μην ξεχασουν ποτε οτι ειναι τεκνα μιας λανθανουσας σε αξιες
υλικες και πνευματικες, κοινωνιας. Να ειναι φιλοι του αθλου και οχι οπαδιστες.
Φιλοι της ορθης – στην κυριολεξια – δοξης και οχι δυσειδαιμονες και υποχειρια
των διαφορων γκουρου κομματων θρησκειων. Να αθλουνται σωματικα και πνευματικα.
Να δωσουν την αρμοζουσα προσοχη στην ιστορια ψαχνοντας την απ τους Ορφικους και
οσο μπορουν ακομα παλιοτερα. Να κανουν οπλο τους την ορθη εκφραση. Να ειναι
ευγενεις.
- θα τον βρείτε και στο facebook εδώ και στο υλικό του; τα περισσότερα από Ελλάδα και Οινιάδες:
Ηλίας Λουκάς ρωτώντας έναν φίλο
katochinews@gmail.com
