Τον Απρίλιο του ’41 οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα. Δεν υπάρχει κυβέρνηση, βασιλιάς, οργάνωση μόνο ένας ραδιοφωνικός εκφωνητής που λέει «κρατήστε ζωντανό το πνεύμα του μετώπου». Μετά, ούτε και αυτός.
Η κατοχική περίοδος είναι τρομερή. Έλλειψη τροφής, θάνατοι, μπλόκα, συλλήψεις. Εχθρός σκληρός, υπεροπλισμένος, εκδικητικός αποφασισμένος να εγκατασταθεί μόνιμα στον Βράχο η σημαία του.
Ταγματασφαλίτες, δοσίλογοι, μαυραγορίτες λαδέμποροι σκοτώνουν καθημερινά το «πνεύμα του μετώπου» και επιβιώνουν. Παίρνουν το πτώμα του πνεύματος και το ανασταίνουν τα βράδια σε υπόγεια με παράνομα ραδιόφωνα οι ξεροκέφαλοι, ανάποδοι, αλληλέγγυοι, αντιστασιακοί.
Το ταΐζουν μαγειρεμένες γάτες, ψόφιους γαϊδάρους, ψωμί με το δελτίο και αυτό απαγορεύει τη συνεργασία με τον εχθρό, ζητάει δολιοφθορές και διαδηλώσεις και απεργίες και σαμποτάζ και βόμβα Πατησίων και Γλάδστωνος (εκεί που η ΕΣΠΟ στρατολογεί κόσμο για τα SS) και ό,τι άλλο μικρό αλλά μεγάλο μπορεί να σκαρώσει ο μισοπεθαμένος πεινασμένος, τις ώρες που δεν ψάχνει χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα τι θα φάνε το βράδυ τα παιδιά του.
Σαν σήμερα το ’44 η Αθήνα ελευθερώνεται. Δεν μπορώ να συλλάβω το συναίσθημα, οι μόνες προσλαμβάνουσες μεγάλης μαζικής χαράς που έχω είναι οι πανηγυρισμοί στην Ομόνοια για μια νίκη στο μπάσκετ το ’80 και στο Euro του 2004. Καμία σχέση δηλαδή με αυτό το ντελιριακό πανδαιμόνιο ανακούφισης και φρέσκιας ελευθερίας που αναφέρουν οι διηγήσεις με καμπάνες, έξαλλα ενθουσιασμένο λαό στους δρόμους, «Χριστός Ανέστη», «χαίρε ω χαίρε», αγγλάκια στους ώμους και στις αγκαλιές, παρελάσεις, τραγούδια, τον Βράχο να επιστρέφει ξανά στη σημαία του και το «ουφ» του κατακτημένου να φεύγει και να σκάει στο αέρα.
Την αγαπώ την Αθήνα μου, γενικά την αγαπώ και μου αρέσει να σουλατσάρω σε αυτή.
Σήμερα, όμως, η βόλτα σχεδόν επιβάλλεται. Σαν σήμερα, σταμάτησε το ναζιστικό θηρίο να εισπράττει το αίμα των ανθρώπων της πόλης μου που πέθαναν για να «μου» εξασφαλίσουν ελεύθερο το αεράκι στις βόλτες μου.
Το λιγότερο που τους χρωστάω είναι μια βόλτα.
Το βράδυ.
Σε δρόμους με σπίτια που έχουν αναμμένα τα φώτα.
