Més que un club». Η φράση αυτή δεσπόζει στις εξέδρες του γηπέδου Κάμπ Νόου της Μπαρτσελόνα και σημαίνει «περισσότερο από ένα κλαμπ».
Αν και η Μπαρτσελόνα είναι σήμερα από τους πλουσιότερους συλλόγους του κόσμου, με τεράστιες επιτυχίες και ποδοσφαιριστές αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η πορεία της προς τη δόξα δεν ήταν εύκολη. Το π«νεύμα ανεξαρτησίας και αμφισβήτησης ήταν πάντα βασικά χαρακτηριστικά της ομάδας. Κι αν έπρεπε να πληρώσει ακριβά το τίμημα, αυτό δεν ήταν εμπόδιο.
Το σύνθημα «Περισσότερο από ένα κλάμπ» το πρωτοείπε το 1968 ο πρόεδρος της ομάδας Narcís de Carreras, για να τονίσει τον κοινωνικό ρόλο της Μπαρτσελόνα. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Agustí Montal i Costa, στην καμπάνια του για την προεδρεία των «μπλαουγράνα», το υιοθέτησε, με την ελπίδα να συγκινήσει τα μέλη και να κερδίσει τις εκλογές. Δυστυχώς για αυτόν όμως, πρόεδρος έγινε ο Lluís Casacuberta.
«Γεννήθηκε» στις 29 Νοεμβρίου του 1899 από τον Ελβετό επιχειρηματία Joan Gamper, ο οποίος για να βρει ποδοσφαιριστές έβαλε αγγελία στο περιοδικό Los Deportes. Η ομάδα πήρε το όνομα της πόλης, το οικόσημό της και τα χρώματα στις φανέλες ήταν αυτά που φορούσε η ελβετική ομάδα Βασιλεία, στην οποία είχε αγωνισθεί ο ιδρυτής της Μπάρτσα.
Ο Γκάμπερ καθοδήγησε την ομάδα για 25 χρόνια. Έπαιξε σε αυτήν και όταν η ομάδα αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, «χτύπησε» όσες πόρτες μπορούσε, για να μαζέψει χρήματα και να τη σώσει. Τα πρώτα χρόνια, η καταλανική ομάδα περιπλανιόταν από γήπεδο σε γήπεδο. Αυτό δεν την εμπόδισε όμως, μέχρι το 1930, να σημειώσει σημαντικές επιτυχίες, που την καθιέρωσαν ως μια από τις μεγαλύτερες ομάδες, κατακτώντας 17 πρωταθλήματα Καταλονίας και 8 κύπελλα Ισπανίας.
Η ταυτότητα της ομάδας όμως, δεν ήταν αμιγώς ποδοσφαιρική, αλλά είχε έντονο το πολιτικό στοιχείο. Εκπροσωπούσε την εθνική συνείδηση των Καταλανών, που θεωρούσαν ότι είναι ένα ξεχωριστό έθνος από την Ισπανία και επιθυμούσαν την απόσχιση.
Η αποδοκιμασία του εθνικού ύμνου
Τα προβλήματα της ομάδας με το ισπανικό καθεστώς άρχισαν από το 1925. Σε έναν αγώνα, οι φίλαθλοι γιουχάρισαν τον ισπανικό εθνικό ύμνο. Ο δικτάτορας Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, θέλοντας να «χτυπήσει» τους επαναστάτες της Καταλονίας και τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα, που εξεγέρθηκαν εναντίον του, χτύπησε τον πρόεδρο Γκάμπερ.
Η ομάδα του 1901.
Στο κέντρο της κάτω σειράς, ο ιδρυτής και ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα, Χανς Γκάμπελ.
Στο κέντρο της κάτω σειράς, ο ιδρυτής και ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα, Χανς Γκάμπελ.
Τον καθαίρεσε από την προεδρία και απέκλεισε την ομάδα για 6 μήνες. Ο Ελβετός αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, που με το κραχ ’29 επιδεινώθηκαν.
Το κυνηγητό από τη χούντα για την αγαπημένη του ομάδα, συμπλήρωσε ένα ολέθριο παζλ, που τον οδήγησε στη μοιραία απόφαση. Ο ιδρυτής της Μπαρτσελόνα αυτοκτόνησε. Η ομάδα όμως δεν σταμάτησε να τον δικαιώνει ποτέ. Μετά τον θάνατό του, συνέχισε ακάθεκτη και πήρε πέντε πρωταθλήματα Καταλονίαςν μέχρι και το 1936.
Η Μπαρτσελόνα στον εμφύλιο
Τότε άρχισε ο ισπανικός εμφύλιος. Οι Καταλανοί τάχθηκαν στο πλευρό των Δημοκρατικών. Ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα και μέλος του αυτόνομου καταλανικού κοινοβουλίου, Ζόζεπ Θουνιόλ, υποβλήθηκε σε φάλαγγα και εκτελέστηκε από τους εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο. Ποδοσφαιριστές, όχι μόνο του συλλόγου, αλλά και της Αθλέτικ Μπιλμπάο, δολοφονήθηκαν ως εχθροί του καθεστώτος. Οι φαλαγγίτες του Φράνκο διαρκώς πυρπολούσαν, ή έβαζαν βόμβες, στα γραφεία των συνδέσμων, ή της ομάδας.
Το 1939, μετά το τέλος του ισπανικού πολέμου και την επικράτηση του Φρανσίσκο Φράνκο, η ομάδα της Καταλονίας δεινοπάθησε.
Υποχρεώθηκε να «ξηλώσει» την καταλανική σημαία από το σήμα της και το γήπεδο, ενώ αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά της σε Club de Futbol Barcelona.
Όλα ήταν μάταια. Απλά επιβεβαίωναν τον συμβολικό ρόλο της ομάδας στις καρδιές των Καταλανών. Η καταλανική συνείδηση, εκφραζόταν πάντα στους αγώνες, με τα συνθήματα στην τοπική διάλεκτο, με τις σημαίες και με κάθε τρόπο, που μπορούσε να δηλώσει την εθνική ταυτότητα των κατοίκων.
Η Μπαρτσελόνα δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί κι ένα σημαντικό καταφύγιο, για τους διανοούμενους της Αριστεράς και σύμβολο υπεράσπισης των ατομικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Η κόντρα με τη Ρεάλ
Η πλάστιγγα όμως έγερνε εσκεμμένα προς την ομάδα της Καστίλης. Τη βασιλική Ρεάλ Μαδρίτης, που ήταν προστατευόμενο σωματείο του Φράνκο και ένα τέλειο εργαλείο προπαγάνδας. Βέβαια, ο Φράνκο δεν είχε ηθικούς φραγμούς, ούτε απέναντι στους Μαδριλένους.
Ένας δημοκρατικός πρόεδρος της Ρεάλ και ορισμένα αντικαθεστωτικά μέλη των «μερένχες», βασανίστηκαν για τις ιδέες τους, ενώ ο κομμουνιστής πρόεδρος της Ρεάλ, Αντόνιο Ορτέγκα, αναζητείται ακόμη…
Μετά την εκκαθάριση του συλλόγου, οι παρεμβάσεις του καθεστώτος υπέρ των Μαδριλένων και εναντίον των Καταλανών, «έβγαζαν» μάτι.
Μεταξύ άλλων, η Ρεάλ απέκτησε το εντυπωσιακό σημερινό της γήπεδο. Ο τεράστιος Αργεντινός ποδοσφαιριστής, Αλφρέδο Ντι Στέφανο, μεταγράφηκε με φωτογραφικό διάταγμα στους «μερένχες» και όχι στην Μπαρτσελόνα, αν και είχε συμφωνήσει μαζί της. Επιχειρήθηκε να «βαφτιστεί» η Ρεάλ ως εθνική ομάδα. Αναγκάστηκε η καταλανική ομάδα να χάσει με 11-1 σε αγώνα κυπέλλου το 1943, ενώ στο πρώτο παιχνίδι είχε κερδίσει με 3-0.
Η Μπαρτσελόνα γιγαντώθηκε τη δεκαετία του ’70, όταν απέκτησε τον διάσημο Ολλανδό, Γιόχαν Κρόιφ. Σήμερα αποτελεί το φόβητρο των αντιπάλων της και έναν οικονομικό γίγαντα του ποδοσφαίρου, με περισσότερα από 100 χιλιάδες μέλη. Η ιστορία της είναι γραμμένη σε εκατοντάδες βιβλία και άπειρα ντοκιμαντέρ.
Μέχρι πρόσφατα, δεν έβαζε διαφήμιση στη φανέλα, καθώς αυτή ήταν η σημαία και υπήρχε χώρος μόνο για το σύμβολο της Καταλανίας και όσα αυτό πρεσβεύει. Τον τελευταίο χρόνο και μετά από την παραχώρηση της φανέλα στη Unisef, η ομάδα απέκτησε χορηγό. Πλέον στη φανέλα φιγουράρει το όνομα μεγάλης αεροπορικής εταιρείας.
mixanitouxronou.gr
