Λίγο μετά τον μεγάλο πόλεμο, οι κάτοικοι των Καλυβίων και της γύρω περιοχής προσπαθούν σιγά σιγά να ορθοποδήσουν στη ζωή τους έχοντας σαν στόχο να ξαναφτιάξουν τον τόπο τους και να δημιουργήσουν προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας.
Σε αυτό βοήθησε τους συγχωριανούς μας και η συγκοινωνία με τα πρώτα επιβατηγά μέσα. Από τα 1947 η συγκοινωνία του Αγρινίου με τα Καλύβια γίνονταν με φορτηγό αυτοκίνητο που είχε ως οδηγό τον Ιωάννη Π. Βιάρο.
Από το 1950 μέχρι το 1960 περίπου, η συγκοινωνία του χωριού με το αστικό κέντρο της περιοχής, την πόλη του Αγρινίου, γίνονταν κυρίως με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αγρινίου με τον Α/Α 2, ιδιοκτησίας των Ανδρέα Δ. Καραθάνου, Γεωργίου Λιάγκα και Δημητρίου Ι. Στρατόπουλου.
Το χωριό, οι άνθρωποι, τα προϊόντα, οι παραγγελιές, εξυπηρετούνταν σε πολύ καλό επίπεδο με το λεωφορείο, σε χρόνια όπου το οδικό δίκτυο ήταν σε άσχημη κατάσταση.
Το λεωφορείο αυτό μάρκας CHEVROLET, με αριθμό κυκλοφορίας 1953-54 ΔΧΠ-929, 24 θέσεων (αλλά επιβιβάζονταν σε αυτό μέχρι 60-70 άτομα) ήταν μετασκευασμένο από παλαιό συμμαχικό δεξιοτίμονο φορτηγό που αγοράστηκε από τους προαναφερόμενους ιδιοκτήτες του από την συμμαχική αγορά που βρίσκονταν τότε στο Χασάνι (Ελληνικό) Αττικής. Το λεωφορείο αυτό είχε ως οδηγούς τους Ιωάννη Π. Βιάρο, που αγόρασε από τον Γεώργιο Λιάγκα στα 1956 το μερίδιο του και τον Χρήστο Παπαδήμα, ενώ τοποθετήθηκε στο λεωφορείο αυτό μηχανή Perkinson.
Αρχικά το λεωφορείο αυτό είχε ως χρώματα γκρί από τα παράθυρα και κάτω ενώ από τα παράθυρα και πάνω είχε χρώμα μελιτζανί. Στη συνέχεια το χρώμα του άλλαξε σε πράσινο σκούρο από τα παράθυρα και πάνω ενώ από τα παράθυρα και κάτω είχε πλέον χρώμα πράσινο ανοικτό. Η διάρκεια του δρομολογίου Αγρινίου-Καλυβίων έφτανε τα 75 λεπτά ενώ το εισιτήριο της διαδρομής κόστιζε 6 δεκάρες. Η ίδια διαδρομή με κάρο διαρκούσε 2 ώρες και 15 λεπτά.
Για την εξυπηρέτηση της ανάγκης μεταφοράς των κατοίκων της Γουριώτισσας (Κατσαρού) και άλλων χωριών του Ξηρομέρου, που βρίσκονται στην απέναντι (δυτική) πλευρά του Αχελώου, το δρομολόγιο της γραμμής τρεις φορές την εβδομάδα δηλαδή την Δευτέρα, την Τετάρτη και το Σάββατο έφτανε μέχρι τον οικισμό του Αγίου Γεωργίου.
Το λεωφορείο αυτό, που ήταν το πιο ευρύχωρο από όλα τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ, βαπτίστηκε από εισπράκτορα του ΚΤΕΛ Αιτ/νίας, ο οποίος του ‘δωσε το όνομα «ΓΙΑΒΟΥΖΗΣ», (προέρχεται από την τουρκική λέξη YAVUZ που προφέρεται «γιαβούζ» και σημαίνει ατρόμητος), από ένα τούρκικο πολεμικό καράβι της εποχής, που είχε το ίδιο όνομα και έτσι το αποκαλούσαν οι Καλυβιώτες, που δείχνει περίτρανα το δέσιμο που είχαν με το λεωφορείο αυτό, που εξυπηρετούσε τις αυξημένες ανάγκες μεταφοράς των συγχωριανών αλλά και των Δοκιμιωτών με το Αγρίνιο, σε μια εποχή που τα ιδιωτικά αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα για δε τα Καλύβια ήταν ανύπαρκτα. Έτσι περίπου ήταν τότε η καθημερινότητα και πιστεύουμε ότι, το λεωφορείο είχε το δικό του θετικό μερίδιο στη ζωή του κάθε χωριού εκείνα τα όμορφα και αλησμόνητα χρόνια.
Από το βιβλίο του δικηγόρου Γιάννη Διονυσάτου: Καλύβια- Ιχνηλατώντας τον ¨Καναδά¨ (2004)
Φωτογραφικό αρχείο 1) Γιάννη Δ. Στρατόπουλου, 2) Αριστείδη Μπαρχαμπά από το λεύκωμα ¨Το Αγρίνιο κάποτε¨
kalyvia.gr
