Αγαπητοί Μυθολόγοι, γειά σας!
Η βεβαιότητα της ανθρώπινης θνητότητας και η πεποίθηση πως το τέλος του κάθε ανθρώπου ήταν προδιαγεγραμμένο από κάποια αόρατη δύναμη καθώς και η τάση των αρχαίων Ελλήνων να ανθρωπομορφοποιούν κάθε θεϊκή ή αφηρημένη έννοια οδήγησε και στη δημιουργία μυθικών δαιμόνιων πλασμάτων ταγμένων στην υπηρεσία του θανάτου. Κάποια από τα δαιμόνια αυτά πλάσματα ήταν οι Κήρες και οι Άρπυιες.
Οι Κήρες, σύμφωνα με το μύθο, ήταν κόρες της Νύχτας και αδερφές των Ερινυών. Σύμφωνα με τον Ησίοδο ήταν κόρες του Θανάτου και της Εκδίκησης. Σε απεικονίσεις αγγείων παρουσιάζονται με όψη αποκρουστική. Στην πλάτη τους φύτρωναν μεγάλα μαύρα φτερά, στο πρόσωπο τους κυνόδοντες σαρκοφάγου ζώου και στα πόδια τους μακριά, γαμψά νύχια αρπακτικού. Ήταν μόνιμα τυλιγμένες σε πυκνή μαύρη αχλή και φτεροκοπούσαν ακατάπαυστα ανάμεσα σε συνοδεία από γύπες. Προορισμός τους ήταν να παρασύρουν με τρόπο βίαιο όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους στον Άδη. Τρομερά αεικίνητες καθώς ήταν έσπευδαν στα πεδία των μαχών όπου με λυσσαλέα ορμή έπεφταν πάνω στα νεκρά ή ετοιμοθάνατα κορμιά των πολεμιστών και αφού βύθιζαν μέσα στις σάρκες τους τα νύχια τους, άρπαζαν την ψυχή τους και την έστελναν στα Τάρταρα. Ως ανταμοιβή έπαιρναν το αίμα του με το οποίο τρέφονταν. Γι αυτό ο μανδύας τους ήταν πάντα βαμμένος κόκκινος. Ως "αδη-φάγες" ποτέ δε σταματούσαν να αναζητούν καινούργια λεία σε νέα πεδία μαχών για να εκτελούν το μακάβριο έργο τους. Η αντίληψη των Κηρών επικρατούσε και για όσους ήταν για καιρό βαριά ασθενείς, χωρίς ελπίδα να γιατρευτούν, για τους οποίους έλεγαν πως το σώμα τους είχε “καταληφθεί” από τις Κήρες και πως αυτές ήταν που θα αποφάσιζαν πότε θα «κόψουν το νήμα της ζωής του" αιφνιδιάζοντας ακόμη και την ίδια την Άτροπο.
Για τους αρχαίους Έλληνες, που αισθάνονταν δέσμιοι του πεπρωμένου, το οποίο ξεχώριζαν σε "καλό" και σε "κακό", οι Κήρες αντιπροσώπευαν το δεύτερο από το οποίο πίστευαν πως κανείς, ούτε θνητός ούτε ήρωας, μπορούσε να ξεφύγει. Ενδεικτικός είναι ο μύθος του Αχιλλέα που κάποτε βρέθηκε μπροστά στο μεγάλο δίλημμα: να επιλέξει την «καλή» του μοίρα η οποία του εξασφάλιζε μια μακρά και γαλήνια ζωή στην χώρα του βυθισμένη όμως στην αφάνεια ή την «κακή» του μοίρα η οποία του υποσχόταν μεν μια σύντομη ζωή αλλά με τέλος τιμημένο, μπροστά στα τείχη της Τροίας;
Σε ζωγραφικές παραστάσεις αγγείων είναι επίσης συχνή η σκηνή της μονομαχίας μεταξύ Έκτορα και Αχιλλέα στην οποία διακρίνεται ο θεός Ερμής να περιμένει το μοιραίο χτύπημα κρατώντας τη ζυγαριά της ψυχοστασίας πάνω στα σκέλη της οποίας κάθονται δύο Κήρες που παρακολουθούν με αδημονία τους δύο μονομάχους έτοιμες να αρπάξουν την ψυχή εκείνου που θα ηττηθεί, εκπληρώνοντας τις βουλές του πεπρωμένου του.
Στο σημείο αυτό, αγαπητοί φίλοι, τελειώνει η σημερινή μας δημοσίευση. Σας χαιρετώ ως την επόμενη φορά που θα συνεχίσουμε με τις Άρπυιες.
Από Βάσω Μαγγανάρη
ΠΗΓΕΣ: *ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ- ΟΙ ΘΕΟΙ, Ι.Θ.Κακριδής *Εγκυκλοπαιδεια Υδρογειος *Φωτογραφία από google
Βασω Μαγγαναρη
