Περικλέους Επιτάφιος
Λόγος
(Θουκυδίδου,
Ιστοριών Β´, § 35-46)
Το Ευαγγέλιο
του κάθε Πολιτικού Ηγέτη του χθες του σήμερα και του αύριο….. μακριά από την
παθογένεια του Ελληνικού
Πολιτικού Συστήματος διατήρησης της καρέκλας , να
είναι έξυπνος , όχι εξυπνάκιας ότι δήθεν έχει το αλάθητο του Πάπα και να παίρνει τα καλλίτερα και από τους αντίπαλους
του και να σκεφτούμε ότι προ μηνός Υπουργός δήλωσε Δημοσίως ότι ψήφισε στην Βουλή των Ελλήνων Αντισυνταγματικά και
παραμένει στην θέση του χωρίς να θυμηθεί το τι έπαθε ο Αλκιβιάδης και άλλοι
ψάχνουν άλλα πολιτικά πολιτεύματα ξεχνώντας αυτό που δόξασαν τους προγόνους μας
και η Αθήνα έμεινε στην Ιστορία περισσότερο για το πολίτευμα και
λιγότερο για τα μνημεία της ….Και τώρα
τον λόγο τον έχει ο Μέγας Περικλής |
|
||
|
Θα μιλήσω πρώτα για τους Προγόνους μας. Γιατὶ δεν
υπήρξαν ούτε μία στιγμή, κατά την οποία να έπαυσαν να κατοικούν την χώρα αυτή,
και χάρις στην ανδρεία τους διαφύλατταν την ελευθερία της ἀπὸ γενεά σε γενεά μέχρι
των ημερών μας και μας την παράδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι
επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατὶ επί πλέον εκείνων, τα
οποία κληρονόμησαν, απέκτησαν με πολλούς κόπους και κληροδότησαν σε μας τους
σημερινούς όλη αὐτὴ την επικράτεια ποὺ κατέχουμε σήμερα.
|
|
|
|
Έχουμε δηλαδή Πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει
τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά
μιμούμαστε άλλους. Και ονομάζεται μεν Δημοκρατία, γιατὶ ἡ διοίκηση είναι στα
χέρια των Πολλών και όχι των Ολίγων, έναντι δε των Νόμων είναι όλοι ισοι στις
ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον Δημόσιο βίο κάθε ένας
Προτιμάται για ένα ἀπὸ τα δημόσια αξιώματα ανάλογα με την Επίδοση την οποία
σημειώνει σε αυτά, Δηλαδή ἡ Δημόσιά του Σταδιοδρομία Εξαρτάται μάλλον ἀπὸ την
Ατομική του Αξία και όχι ἀπὸ την Κοινωνική Τάξη, ἀπὸ την οποία προέρχεται, ούτε
πάλι ένας, ὁ οποίος είναι μεν Φτωχός έχει όμως την ικανότητα να παράσχει
κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, Εμποδίζεται σε αυτό ἀπὸ το γεγονός ότι είναι
Άγνωστος. Ζούμε δε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, και σαν πολίτες στον δημόσιο βίο και
σαν άτομα στον ιδιωτικό. Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε
μεταξύ μας χωρὶς να ενοχλεί ὁ ένας την άλλον, στην Δημόσιά μας ζωή, σαν
πολίτες, ἀπὸ Σεβασμό προ πάντων δεν Παραβαίνουμε τους Νόμους, Υπακούμε δε στους
εκάστοτε κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα και στους νόμους, προ περισσότερο σε
εκείνους ἀπὸ τους νόμους, ποὺ ἔχουν θεσπιστεί για υποστήριξη των Αδικουμένων,
και σε άλλους, οι οποίοι αν και Άγραφοι, ἡ παράβασή τους φέρνει
πανθομολογούμενη ντροπή στους παραβάτες.
|
|
|
|
Αλλά και για το πνεύμα μας έχουμε
εφεύρει πλείστους τρόπους να το ανακουφίζουμε ἀπὸ τους κόπους, με
εορταστικούς αγώνες και θυσίες, τις οποίες έχουμε καθιερώσει καθ όλη την
διάρκεια του έτους, και με ευπρεπή ιδιωτικά οικήματα, ἡ δε ευχαρίστηση την
οποία καθημερινά απολαμβάνουμε ἀπὸ όλα αυτά, διώχνει την μελαγχολία. Λόγω δε
του μεγάλου αριθμού των κατοίκων της πόλης μας Εισάγονται σε αυτήν Προϊόντα
όλου του Κόσμου, και συμβαίνει να απολαμβάνουμε έτσι τα προϊόντα των άλλων
χωρών με όση οικειότητα καταναλώνουμε τα προϊόντα της Αττικής (σαν να είναι
δηλαδή δικά μας).
|
|
|
|
Υπερέχουμε δε ἀπὸ τους αντιπάλους μας κατά
τα εξής: Την Πόλη μας π.χ. την Παρέχουμε Ανοιχτή σε Όλων τον Κόσμο, και ποτέ
δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους ἀπὸ οποιοδήποτε ακρόαμα ἢ
θέαμα, ἀπὸ το οποίο, αν δεν το κρατήσουμε μυστικό και το δει κανείς ἀπὸ τους εχθρούς
μας, είναι δυνατόν να ωφεληθεί, και αυτό γιατὶ έχουμε εμπιστοσύνη στην έμφυτη
γενναιότητά μας όσον αφορά τα έργα. Εμείς ζούμε με όλες τις ανέσεις και όμως είμαστε
εξ ισου πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους, τους οποίους αντιμετωπίζουν
και ατοί.
|
|
|
|
Γιατὶ είμαστε λάτρεις του ωραίου, όμως
χωρὶς Σπατάλη Χρήματος, και καλλιεργούμε το πνεύμα χωρὶς να χάνουμε την ανδρεία
μας. Και μεταχειριζόμαστε τον Πλούτο περισσότερο σαν μία ευκαιρία δράσης παρά
σαν ἀφορμὴ κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχειά του δεν είναι
ντροπή, είναι όμως Αισχρότερο το να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την Εργασία.
Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς όλοι είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις
ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και όσοι ἀπὸ εμάς
είναι απασχολημένοι με ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτοί ακόμα κατέχουν τα πολιτικά
ζητήματα στην εντέλεια. Γιατὶ είμαστε ὁ μόνος λαός ποὺ τον μη αναμειγνυόμενο
καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι ποὺ όποτε
δεν τα επινοούμε και δεν τα προτείνουμε οι ίδιοι πάντως έχουμε τη δύναμη να
κρίνουμε σωστά τα λαμβανόμενα μέτρα, τους δε λόγους δεν τους θεωρούμε καθόλου
εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε σαν εμπόδιο το να μην έχουμε κατατοπισθεί
προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατὶ υπερέχουμε
ἀπὸ τους άλλους και ως προς αυτό ακόμη, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε
για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα επιχειρούμε. Πιο τολμηροί
όμως ἀπὸ όλους είναι σωστό να θεωρούνται όσοι γνωρίζουν με σαφήνεια ποιες είναι
οι συμφορές και ποιά τα ευχάριστα, και όμως ἡ γνώση αὐτὴ δεν τους κάνει να αποφεύγουν
τους κινδύνους. Και είμαστε οι μόνοι ποὺ βοηθάμε τον άλλο χωρὶς την ελάχιστη ανησυχία,
και αυτό μάλλον ἀπὸ την εμπιστοσύνη ποὺ εμπνέει ἡ Ελευθερία παρά ἀπὸ συμφεροντολογικούς
υπολογισμούς.
|
|
|
|
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν τα παραπάνω
τονίζω, ότι ἡ όλη πόλη είναι σχολείο της Ελλάδας και ότι, κατά τη γνώμη μου,
ὁ καθένας ἀπὸ εμάς έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί προς τις πλέον διαφορετικές
μορφές δράσεως με την μεγαλύτερη ευστροφία και χάρη. Και ότι αυτά είναι
μάλλον ἡ πραγματική αλήθεια και όχι απλή κομπορρημοσύνη, κατάλληλη για την
παρούσα περίσταση, το αποδεδεικνύει αὐτὴ ἡ δύναμη της πόλης, την οποία
αποκτήσαμε με τις ικανότητες μας αὐτές. Γιατὶ είναι ἡ μόνη πόλη ἀπὸ τις
σημερινὲς ποὺ όταν δοκιμάζεται αποδεικνύεται ανώτερη της φήμης της, και δεν
δίνει ἀφορμὴ για παράπονα σε κανένα γιατὶ τάχα Εξουσιάζονται ἀπὸ Ανάξιους να
ἔχουν την εξουσία. Ἡ δύναμή μας δε αὐτὴ δεν είναι βέβαια χωρὶς αποδείξεις,
αλλά ὑπάρχουν μεγαλοπρεπή μνημεία αὐτής, για τα οποία μας θαυμάζουν» οι
σύγχρονοί μας και θα μας θαυμάζουν και οι μελλοντικὲς γενιές, και μάλιστα
χωρὶς να χρειαζόμαστε τους επαίνους ……
Αυτά είπε πριν 2.000 χρόνια, δεν είναι μόνο
επικήδειος αλλά και ο ύμνος προς το Δημοκρατικό Πολίτευμα …….Τι θα έλεγε όμως σήμερα ;……… Γεώργιος
Καλόκληρος
|
|
|
|
|
||
|
.
|
|
|
|
|
||
|
|
||
|
|
