Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ σε όλα τα μέσα (ηλεκτρονικά και μη) το θέμα της μεταφοράς τραυματία τροχαίου με το ασθενοφόρο του Κέντρου Υγείας Δεσκάτης με οδηγό τον δήμαρχο! Με τη σειρά μου θα ήθελα να τον συγχαρώ και εγώ για την καίρια πρωτοβουλία του να λειτουργήσει πάνω από όλα με το αίσθημα της προσωπικής του ηθικής και να αναλάβει την ευθύνη της μεταφοράς του τραυματία με το ασθενοφόρο. Η ζωή άλλωστε αυτό επιτάσσει, να αναλαμβάνεις την ευθύνη και να είσαι ευέλικτος. Κανείς δεν θα πει πως δεν είναι ανορθόδοξο ένας δήμαρχος να οδηγεί ασθενοφόρο, αλλά το προτιμώ από το να σταυρώσει τα χεριά και να μοιρολατρεί. Ο τομέας της υγείας είναι σίγουρα διαλυμένος και για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στο Κέντρο Υγείας Δεσκάτης δεν ευθύνονται ούτε οι γιατροί , ούτε οι νοσηλεύτριες.
Πριν ακριβώς 5 μήνες όμως ο μπαμπάς μου δεν στάθηκε τόσο τυχερός, γιατί δεν ήταν εκεί ο δήμαρχος για να αναλάβει πάλι την ευθύνη για κάτι που φυσικά δεν αποτελεί δική του δουλειά και περιμέναμε το ΕΚΑΒ που ποτέ δεν ήρθε για 45 ολόκληρα λεπτά. Κάθε μέρα σκέφτομαι τι θα γινόταν ΑΝ… τι θα γινόταν αν ερχόταν το ΕΚΑΒ στην ώρα του, τι θα γινόταν αν όλοι όσοι βρίσκονταν στο νοσοκομείο δεν ήταν σε κατάσταση πανικού.. Τι θα γινόταν αν υπήρχε μια πράσινη μάσκα οξυγόνου που έψαχνε εναγωνίως ο γιατρός; Τι θα γινόταν αν εμείς οι δικοί του άνθρωποι σκεφτόμασταν να τον πάμε με ιδιωτικό αυτοκίνητο στο πλησιέστερο νοσοκομείο; Απάντηση δεν θα πάρω δυστυχώς. Όλο αυτό το διάστημα αναρωτιέμαι … Είναι το Κέντρο Υγείας Δεσκάτης ένα τυπικό Κέντρο Υγείας από τη στιγμή που απέχει 60 χλμ. από το πλησιέστερο νοσοκομείο που πολλές φορές τους χειμερινούς μήνες γίνεται δυσπρόσιτο; Μήπως θα έπρεπε εκτός από το να έχει ΠΑΝΤΑ οδηγό ασθενοφόρου, να εκπαιδεύει το προσωπικό του ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει σε πιο δύσκολες καταστάσεις όταν ο χρόνος πιέζει και οι επιλογές λιγοστεύουν; Δεν έχω καμία πρόθεση να κατηγορήσω τους ανθρώπους που δουλεύουν στο Κέντρο Υγείας Δεσκάτης για ότι συνέβη στον μπαμπά μου αλλά δεν μπορώ και να μην αναγνωρίσω πως οι πιθανότητες θα ήταν με το μέρος του αν βρισκόταν σε ένα μεγαλύτερο νοσοκομείο.
Τρόμαξα, όταν ρώτησα κάποιον που δουλεύει στο Κέντρο Υγείας τι κάνουν αν τύχει σοβαρό περιστατικό και δεν έχουν οδηγό, σταύρωσε τα χεριά του και σχεδόν χαμογελώντας που είπε: ‘’ευχόμαστε να μην τύχει και αν τύχει, καλούμε το ΕΚΑΒ και παρακαλουμε να μην αργήσει.’’ Εύχονται και παρακαλουνε ομως εδω μιλάμε για ζωές ανθρώπων που προφανώς είναι μοναδικοί και αναντικατάστατοι στις ζωές των δικών τους…. Με λυπεί το γεγονός να ακούω ή να διαβάζω τη φράση “ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα”, γιατί θρηνήσαμε και κάποιοι πονάμε ακόμα. Κάποιοι άνθρωποι πάντα θα νιώθουμε ενοχές γιατί την καίρια στιγμή δεν αποφασίσαμε να πάρουμε την ευθύνη και να μεταφέρουμε τον άνθρωπο μας με ιδιωτικό αυτοκίνητο κάπου που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν, έστω και χωρίς ιατρική συνοδεία. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ένας άνθρωπος 54 χρόνων πνίγηκε ενώ έτρωγε και πέθανε από ασφυξία, λόγω τραγικών ελλείψεων στον τομέα της υγείας. Ξέρω ότι οι εποχές είναι δύσκολες και οι συνθήκες στις οποίες καλείστε να ανταπεξέλθετε αντίξοες. Ωστόσο πάντα θα πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος. Και πως οι ικανοί και ηθικοί άνθρωποι πάντα βρίσκουν λύσεις.
Με θλίβει το γεγονός ότι 5 μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου απο πνιγμό διαπιστώνω πως δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική ενέργεια για την ορθή λειτουργία ενός Κέντρου Υγείας που εξυπηρετεί πάνω από 4.000 ανθρώπους. Αναρωτιέμαι, είναι τελικά τόσο δύσκολο και απαιτεί τόσο χρόνο από τους άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνους ώστε να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα που δεν υπάρχουν περιθώρια να μένει άλυτο ή για ακόμη μια φορά χάνεται η ουσία σε ανούσιες λεπτομέρειες; Η ελπίδα στις μέρες μας είναι μονάχα να χρησιμοποιήσουμε όλες αυτές τις άσχημες καταστάσεις προς γνώση, δράση και συμμόρφωση.
Μπαμπά μου, πάντα θα αποτελείς την καλύτερη αφορμή και την πιο ουσιαστική αιτία για να κοιτάμε τον ουρανό και να χαμογελάμε ..
Σ’ αγαπάμε πάντα
Η οικογένεια σου
- See more at: http://www.kozan.gr/post/
