Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΕΧΙΝΑΔΩΝ ΝΗΣΩΝ – ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΛΑΔΕΥΤΗΡΑ (ΑΘΗΝΑ 18-11-2012, ΕΝΩΣΗ ΑΣΤΑΚΙΝΩΝ)
agrinionews.gr
Με την ονομασία Ναυμαχία της Ναυπάκτουπαρέμεινε στην ιστορία η ναυμαχία που έγινε στις 7 Οκτωβρίου του 1571 μεταξύ των ενωμένων στόλων της Ισπανίας, της Βενετίας, της Γένουας, της Νεάπολης και Σικελίας και του Πάπα εφενός και του ενιαίου στόλου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου, παρά την είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου κοντάστις νήσους νότιες Εχινάδες παρά το Ακρωτήριο Σκρόφα. (el.wikipedia.org)
Η ονομασία της προήλθε όχι από την πόλη της Ναυπάκτου αλλά από την ονομασία (θέση) του Κόλπου που έγινε η ναυμαχία, επειδή τότε ολόκληρος ο Κόλπος λεγόταν από τους Ενετούς “Κόλπος της Ναυπάκτου. Η Ναυμαχία των Εχινάδων Νήσων (λανθασμένα αναφερόμενη ως Ναυπάκτου) είναι μια από τις σημαντικότερες ναυμαχίες στην παγκόσμια ιστορία και η αμέσως μετά της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας ιστορικότερη ναυμαχία. Αποτελεί δε ακόμη και ιστορικό σταθμό στη ναυτική τακτική καθώς και στη ναυπηγική.
Στη Ναυμαχία αυτή έλαβε μέρος ως υπαξιωματικός της γαλέρας Μαρκέσα (Marquesa), ο μετέπειτα διάσημος Ισπανός συγγραφέας Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Αν και άρρωστος με πυρετό την ημέρα εκείνη, ο Θερβάντες αρνήθηκε να μείνει κάτω, και παρεκάλεσε να του επιτραπεί να λάβει μέρος στη μάχη. Πολέμησε και πληγώθηκε τρεις φορές από σφαίρα, δύο στο στήθος και μία που του άφησε μόνιμη αναπηρία στο αριστερό (ευτυχώς) χέρι, πράγμα που αναφέρει στο έργο του «Ταξίδι στον Παρνασσό». Ο Θερβάντες πάντα ένοιωθε υπερήφανος για τη συμμετοχή του στη Ναυμαχία, πίστευε ότι «είχε λάβει μέρος σε ένα γεγονός που θα διεμόρφωνε την πορεία της ευρωπαϊκής Ιστορίας», (που όπως αποδείχθηκε ιστορικά δεν είχε άδικο), ενώ συπλήρωνε σε κείμενό του γι΄ αυτήν: “την ημέρα εκείνη διαλύθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο η μέχρι τότε υφιστάμενη πεποίθηση, ότι οι Τούρκοι ήταν στη θάλασσα αήττητοι“.
Η Ναυμαχία (αναφερόμενη ως) της Ναυπάκτου υπήρξε το τέλος των κωπήλατων πολεμικών πλοίων και η ανατολή των ιστιοφόρων στους κατά θάλασσα αγώνες. Μια ιστορική διαδρομή 2.500 ετών και πλέον, του κουπιού, που είχε ξεκινήσει από την Αργοναυτική εκστρατεία έφθασε στο τέλος της για να δώσει τη σειρά του στο πανί ως κύριο μέσο πρόωσης, που βεβαίως είχε ξεκινήσει εξ ανάγκης στα εμπορικά πλοία, λόγω των μεγάλων αποστάσεων που έπρεπε να καλύψουν, αλλά που δεν είχε όμως δοκιμασθεί για περιορισμένες κατ΄ έκταση ναυμαχίες. Σ΄ αυτή την τότε σύγχρονη εξέλιξη, η ναυτική τέχνη και η ναυπηγική προσαρμοζόμενες άρχισαν να παρουσιάζουν τεράστια ιστιοφόρα για να καταλήξουν στα λεγόμενα Δίκροτα και Τρίκροτα που θα καλύψουν ανάγκες των επόμενων πέντε αιώνων προκειμένου και αυτά να υποκλιθούν στη νεότερη γενιά του ατμού και του σιδήρου. Η ναυμαχία αυτή σήμανε επίσης το τέλος των επιδιώξεων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για μιαν έξοδο στον Ατλαντικό.
Η ‘ΕΝΩΣΗ ΑΣΤΑΚΗΝΩΝ ΑΘΗΝΑΣ’ διοργάνωσε στις 18-11-2012 εκδήλωση με θέμα Εχινάδες Νήσοι ¨Αιώνιοι φρουροί του Αστακηνού κόλπου” όπου ο γιατρός Χρήστος Κλαδευτήρας στην ομιλία του, με αγάπη για το γενέθλιο τόπο αλλά και για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αναφέρθηκε στο ιστορικό αλλά και με λεπτομέρειες στα συμβάντα της Ναυμαχίας των Εχινάδων.
Έχουμε τη χαρά να δημοσιεύουμε στο σύνολό του το υλικό της ομιλίας του (κείμενα και φωτογραφίες), που ευγενικά μας παραχώρησε ο γιατρός Χρήστος Κλαδευτήρας. Υλικό χρήσιμο στους ιστορικούς, στους σπουδαστές και τους ερευνητές της ιστορίας.
Τον ευχαριστούμε θερμά
maheras.wordpress.com/
