Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑΛΛΙΟΥ

(Αληθινή ιστορία με τα λεγόμενα διηγηματικά ως έχουν στον Μακη Καλοκληρο)   

Ήταν ένα παράξενο φθινόπωρο με αρκετές  βροχές που μας έκανε να μπούμε νωρίς στα χωράφια για τη σπορά των δημητριακών με αποτέλεσμα να φτάσει ο Οκτώβριος στο τέλος του και να έχω τελειώσει τις γεωργικές μου εργασίες μαζί με τους παρασποδιάρηδες που με βοηθούσαν.

Το πρωινό της Δευτέρας 28/10/1940 με βρήκε κάτω στη Χουνοβίνα έχοντας ξυπνήσει πρωί για να ανοίξω τα γελάδια να βοσκήσουν. Δεν πολυπρόλαβα να κάνω τις πρώτες δουλείες και βλέπω τον πατέρα μου να έρχεται με το άλογο απ΄τα χωράφια. Κατάλαβα πως κάτι περίεργο συμβαίνει αφού δεν ήταν συνήθες.

- Έχουμε πόλεμο, μου λέει, ετοιμάσου να φεύγεις.

Αποχαιρετιστήκαμε και έφυγα για το χωριό. Εκεί αποχαιρέτησα και τη γυναίκα μου που την άφηνα με δυο μωρά και ένα στην κοιλιά και φορτισμένος από τη συγκίνηση όπως ήμουν δεν κατάλαβα για ποτέ βρέθηκα στο Μεσολόγγι.

Μπαινοντας στο στρατοπεδο, ένα πανηγυρι και ολοι γελουσαν, δεν εβλεπαν τη στιγμη να φυγουμε για το μετωπο.
Ο Τελιας ο Καπωνης ελεγε γεμάτος ενθουσιασμό: - «Μάκια το βράδυ θα φάμε κοκορέτσι Ιταλικο, θα τους τσακίσουμε…»

Μετα από μερικες μερες πεζοποριας φτασαμε στο μετωπο, ημασταν στρατιωτες του 39^ου Συνταγματος πεζικου και ανοικει  στο 1^ο ταγμα. Διοικητης μας, αλλα και πατερας μας, ο Σχης (ΠΖ) Παυσανιας Κατσωτος και λοχαγος μας ο ατρομητος Σοφοκλης Τζαννετης.

Ο λόχος μας επιασε αμεσως την πρωτη γραμμη και συντροφος μου οπου πολεμουσαμε διπλα διπλα ο Νιονιος Αυγερης. Οι μαχες σκληρες το ιδιο και ο χειμωνας αλλα κανενας μας δεν παραπονιοταν.
Σε 15 μερες αποκαταστησαμε το μεγαλυτερο μερος του τομεα της Πινδου μεχρι τα συνορα με το Γραμμο και ο στρατος μας συνετριψε τη μεραρχια Τζουλια των Ιταλων που ειχε διεισδυσει μεχρι τη Βοβουσα βορεια του Μετσοβου.

Το Συνταγμα μας, ολοι Μεσολογγιτες, μπηκε πρωτα στις 8 Δεκεμβριου στο Αργυροκαστρο. Οι κατοικοι με επικεφαλης το Δεσποτη Αργυροκαστρου μας περίμεναν συγκινημενοι στην εισοδο της πολης. Σαν προχωρησαμε προς την εκκλησια για τη δοξολογια, ειδαμε την πολη ντυμενη ολη στο γαλαζιο χρώμα, αναρωτιομαστε που βρεθηκαν τοσες ελληνικες σημαιες για να σημαιοστολισθει ετσι η βορειηπειρωτικη πρωτευουσα;

Οι βορειηπειρωτισσες τις ειχαν χρονια κρυμενες στο βαθος απ΄τα μπαουλα, για αυτή την ευλογημενη ωρα της ελευθεριας.

Και τι δε βρηκαμε στο Αργυροκαστρο! Απ΄όλα τα καλα, καφεδες, ζαχαρη, ζυμαρικα, ρυζι, κονσερβες και κρασια ολων των ειδων.

Κουρασμενοι και διψασμενοι απ’ του πολεμου τις κακοτυχιες  ζητουσαμε παρηγορια σε κανα δυο ποτηρακια κρασι. Εκει μεναμε για λιγες μερες και συνεχισαμε Χειμαρα, Κλεισουρα, Σπι Κοιμαρατε και Τρεμπεσικα.

Βαδιζαμε στα μεσα Γεναρη και ο χειμωνας αγριος παραπλευρως με μας μια μεραρχια Κρητων  εκανε θαυματα στριμωχνοντας τους Ιταλους για τα καλα.υποστηριξη ειχαμε από ένα Συνταγμα Πυροβολικου που στοχευε με μαθηματικη ακριβεια. Διοικητης του ο τολμηρος Κεφαλονιτης Σρχης Γερολυματος, με τεραστιες γνωσεις. Θαρρος και αγνοια, εκει υπηρετουσαν αρκετοι Κατοχιανοι και Νιοχωριτες. – Θυμαμαι τον Φιλια τον Κοταντακη και τον Σαραντη.

Στις 15 Φεβρουαριου από το πρωι με ασχημες καιρικες συνθηκες πολεμωντας λυσσασμένα ολο το 1^ο Ταγμα του 39^ου Συνταγματος Πεζικου καταλαβαμε την κορυφη 1723 του υψωματος Γκολικα.

Πολυνεκρη μαχη, χαθηκαν πολλα παλληκαρια, ο Λοχος μας στο συνολο του ανδραγαθησε. Λιγο πριν την κορυφη ενας ολμος εσκασε διπλα μου, ένα παιδι από το Αγρινιο θρυμματίστηκε κι εγω επεσα βαρια τραυματιας. Θυμαμαι που ξυπνησα στο φορητο νοσοκομειο της Μεραρχιας γεματος θραυσματα, αλλα τη γλιτωσα χανοντας όμως το 60% της ακοης μου. Τιποτα αν αναλογιστης ότι αλλοι εχαναν χερια ποδια και την ζωη τους την ιδια.

η αναρρωση μου κρατησε ένα μηνα περιπου και μετα γυρισα κανονικα στη θεση μου. Εμαθα μαλιστα ότι ειχα προταθει από το Διοικητη μου για επαινο εκ ανδραγαθίας. Αυτό όμως που ειχε περισσοτερη σημασια ηταν ότι μπροστα μας ειχαμε να αντιμετωπισουμε τη Μεγαλη Εαρινη επιθεση των Ιταλων σε μια προσπαθεια τους να ανακτησουν το μετωπο και την οποια παρακολουθουσε προσωπικα ο Μουσολινι.

Αλησμονητες μερες. Κυλησε ολος ο Μαρτιος πολεμωντας με νυχια και με δοντια ωσπου στις 6 Απριλιου μας κήρυξαν πολεμο οι Γερμανοι.   Επιτεθηκαν πρωτα στα οχυρα της Μακεδονιας και ένα τμημα του Γερμανικου στρατου κατευθυνθηκε προς τα Γιαννενα, προκειμενου να ανακοψει τις δυναμεις που μαχομασταν ακομη στο Αλβανικο Μετωπο. Σε λιγες μερες το μετωπο κατερρευσε με τη συνθηκολογηση στις 20 Απριλιου και ολοι οι στρατιωτες ρακενδυτοι και σκελετωμενοι από τις κακοτυχιες πηραμε το δρομο υης επιστροφης για τις πατριδες μας.

Τα συναισθηματα μας αναμεικτα, δεν πειμεναμε ο αγωνας μας, ο νικηφορος αγωνας μας να εχει τετοια καταληξη και να επιστρεφουμε από το μετωπο κατ’ αυτόν τον τροπο. Η λύπη βαρυνε την ψυχη μου αναλογιζομενος τους συντροφους μας νεκρους και τραυματιες. Η σκεψη μου πηγαινε στους χωριανους μου που επεσαν ηρωικως μαχομενοι υπερασπιζοντας τα Αγια Χωματα μας. Στους ηρωες: ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟ, και τον σαλπιγκτή του 39^ου Συνταγματος, δεκανεα ΚΩΝ/ΝΟ ΚΑΠΩΝΗ.

Καθ’ οδον λοιπον για το χωριο μας λιγο εξω απ΄τα Γιαννενα μας πλησιαζει ενας μηχανοκινητος λοχος Γερμανων και από ενστικτο τρεξαμε προς καλυψη. Σταματησαν ο επικεφαλης Γερμανος με το διερμηνεα λεγοντας μας: «κυριοι βρισκεστε σε Γερμανικο εδαφος, ειστε αοπλοι, γυριστε χωρις φασαριες στις εστιες σας». Δε μιλησε κανενας μας, σκυψαμε το κεφαλι και προχωρησαμε, ηταν τυχερος ο κερατας αφου ημασταν χωρις οπλισμο.

Τελος Απριλιου μετα από πεζοπορια φτασαμε στο χωριο. Μαθευτηκε ο ερχομος μας και ολο το χωριο, γυναικες – γεροι και παιδια μας περιμεναν στο Γιολακα με αγκαλιες και συγκινησεις.

Το χωριο μας η Κατοχη ειχε αφησει και αυτό το κλωναρι του στις ενδοξες δαφνες στο επος του ’40.

Υ.Γ. : Η ιστορια μας τελειωνει μερικα χρονια αργοτερα όταν ο ηρωας μας με αλλους συμπολεμιστες του σε μια σεμνη τελετη στο στρατοπεδο του Μεσολογγιου παρασημοφορειται από τον Στρατηγο Κιτριλακη με το μεταλλιο Ανδρειας του Γεωργιου του Β’.

Σε ερωτηση του γραφοντος γιατι δε διεκδικησε τη συνταξη αναπηρου πολεμου αφου με τα χρονια απωλεσε σχεδον την ακοη του, μου απάντησε ότι: « καναμε το καθηκον μας, ειμαστε υποχρεωμενοι να το κανουμε..» τίποτε άλλο.

Αφιερωμενο στη μνημη Γερασιμου Καλοκληρου, Γερασιμου Καπωνη, Θεοφιλου Κοταντακη.