Το μιλήσαμε στα γρήγορα την Τετάρτη, δεν έχω πάει ποτέ στα Ελληνικά αλλά και ούτε γενικά στον Αράκινθο. Ο Γιώργος μου το 'πε: Φόρτισε τη μηχανή σου - φωτογραφική εννοούσε - και την Κυριακή φεύγουμε το πρωί στις 10:00 π.μ.
Έτσι κι έγινε το πρωί της Κυριακής με καφέδες και νερά ξεκινήσαμε. Στο δρόμο συζητούσαμε διάφορα αλλά ο νους μου ήταν εκεί πάνω ψηλά. - Θα δούμε και την Κατοχή και το Νεοχώρι και τα περίχωρα αρκεί η ατμόσφαιρα να είναι καθαρή, μου είπε ο Γιώργος.
Φτάνουμε Μεσολόγγι και στρίβουμε προς το στρατόπεδο, συνεχίζουμε την πορεία μας προς Αγριλιά και το μόνο που σχολιάσαμε ήταν η πληθώρα κόσμου που συναντήσαμε στις δυο εκκλησίες (Μεσολογγίου και Αγριλιάς). Στην επόμενη στροφή η πινακίδα έλεγε: προς Ελληνικά και κάποια άλλα χωριά που δεν συγκράτησα στο νου.
Ανεβαίνοντας την πλαγιά σταματήσαμε σε κάποιο σημείο για να ζεστάνουμε! τις φωτογραφικές μας με μια μικρή απογοήτευση όμως, η ατμόσφαιρα δεν ήταν καθαρή προς τα κάτω.
Ακούγαμε πουλιά και τα ρέματα μόνο στη διαδρομή που με την έντεχνη μουσική στο ράδιο του αυτοκινήτου ταίριαζε απόλυτα. Ο Γιώργος μου έλεγε διάφορα για το μέρος αφού είχε επισκεφτεί κι άλλες φορές το μέρος, - ήμουν εδώ και το βράδυ που πέφτουν τ' αστέρια μου είπε αλλά και αεροπλάνα ημέρα που εμείς τα βλέπουμε σαν μια γραμμή από τον κάμπο, τα βλέπεις πιο μεγάλα σαν τα παιδικά παιχνίδια, (σαν μια παλάμη άνετα), όπως μου 'δείξε.
Στη συνέχεια της διαδρομής μας σε μια στροφή κάνουμε μια στάση, το ρέμα δημιουργούσε καταρράχτη και το νερό είχε ορμή όπως κατέβαινε. Εκεί φωτογραφίες ένα σωρό, δε σου έκανε καρδιά να φύγεις.
Περάσαμε από τα χωριά Ρέτσινα, Μούσουρα Αμπέλια αν θυμάμαι καλά, που όπως είπα δε συγκράτησα ονόματα γιατί λίγο με απασχολούσε.
Φτάσαμε σε σημείο που βλέπαμε Αιτωλικό σχεδόν καλά και στο βάθος Νεοχώρι, Κατοχή και Μάστρο αλλά είμαι σίγουρος ότι με καθαρή ατμόσφαιρα θα γινόσουν Θεός για λίγο καθώς θα παρατηρούσες τα πάντα.
Η Άνοιξη ήρθε αλλά όχι στα επίπεδα που επιθυμεί κάποιος για να φωτογραφίσει, να μοιραστεί και να απολαύσει τη μαγεία της στιγμής.
Φτάνοντας στα Ελληνικά, εντυπωσιάστηκα, - εδώ είμαστε σκέφτηκα, πανέμορφα.
Απέναντί μας το "Κατώι" πέτρινο και με ξύλινα πορτοπαράθυρα και πιο δίπλα ένα κιόσκι σχεδόν 2 μέτρα και κάτι με τα καυσόξυλα στη σειρά, την ημέρα παραδοσιακό καφενείο και το βράδυ φαγάδικο, μπορείς άνετα να καταλάβεις τι γίνεται εκεί με λίγο σκέψη. Εμείς εκεί αρκεστήκαμε σε έναν καφέ Ελληνικό και το στόμα από τη βρύση πάγος!!!
Ένας κύριος μας είδε να βγάζουμε φωτογραφίες και μας πλησίασε λίγο πριν προχωρήσουμε: - δεν βγάλατε το καλύτερο όμως, "το ξύλινο μονοπάτι" (μάλλον περάσαμε κόσκινο απ΄τους θαμώνες που ήταν μέσα στο μαγαζί). Το μονοπάτι ήταν δίπλα μας καμουφλαρισμένο ανάμεσα στα δέντρα και την πρασινάδα. Είχε δίκιο, πολύ ωραίο, στην αρχή πέτρινο για περίπου 20 μέτρα και μετά το ξύλο, φυσικά τα κλικ έδωσαν και πήραν και από τους δυο μας.
Τέλος συνεχίσαμε τη διαδρομή μας προς την αντίθετη πλευρά για να κάνουμε τον κύκλο προς την κατάβαση για Παπαδάτες στην λίμνη Τριχωνίδα για την επιστροφή μας. Κεράσοβο περάσαμε και σε άλλα μικρά χωριά επίσης. Διαδρομή με συχνές στάσεις ανάμεσα σε βελανιδιές και άλλα δέντρα με ρυάκια που το καθαρό νερό έπεφτε ακόμη και μέσα στο δρόμο.
Φυσικά δεν έλειψαν και τα σφάλματα και τα άκυρα όπως: καμένες Βελανιδιές (δάσος), αλλά και ζημιές που δεν έχουν διορθωθεί από αρμόδιες υπηρεσίες.
Καλή διαδρομή και ασφαλής. 90 χιλιόμετρα διανύσαμε να πάμε και να γυρίσουμε μα πάνω απ΄ όλα ακούραστη είναι.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις όπως λένε και άδικο δεν έχουν:
katochinews
Γ. Καλόκληρος / Ηλίας Λουκάς
katochinews@gmail.com
