Η Εθνική μας ομάδα αντιμετωπίζει την Ισπανία για τη φάση των «8» του Ευρωμπάσκετ και το sdna.gr ονειρεύεται γαλανόλευκες φαρέτρες με βέλη να σημαδεύουν ένα ξέπνοο κοκκινοκίτρινο θηρίο…
Κάθεται εκεί, στο βάθος- λίγο πέρα από το ακροτελεύτιο σημείο που φτάνει η σκιά του σκοπευτή
που βλέπετε δίπλα από τη φωτιά. H κοκκινοκίτρινη γούνα του σημαίνει συναγερμό στον ωκεανό των αναμνήσεων του κυνηγού, βρίσει εύκολα τις πιο οδυνηρές και τις φέρνει στην επιφάνεια. Το θηρίο μειδιά- αυτός ο κυνηγός δεν μπορεί να το πειράξει. Όχι όταν, εδώ και αρκετά χρόνια, τον έχει παράξενο πελάτη: οι σφαίρες του αντί να το στείλουν μια και καλή στη στοργική αγκάλη του χώματος, απλά του γαργαλούν το τρίχωμα. Στις περισσότερες μονομαχίες τους, το θήραμα είναι ο ίδιος ο σκοπευτής.
Αν η ειδικότητά σας είναι οι αλλοπρόσαλλες μπασκετικές παρομοιώσεις, τότε έχετε καταλάβει ήδη πως το θηρίο της άνωθεν ιστορίας δεν είναι άλλο από την Εθνική Ισπανίας και ο ατυχής κυνηγός η «Επίσημη Αγαπημένη». Οι συμπαθείς- στους εαυτούς τους και σε όσους, ίσως, έχουν παντελώς διαστρεβλωμένη αίσθηση του όρου «συμπαθής»- Ίβηρες αποτελούν το μεγαλύτερο πορτοκαλί εφιάλτη της ομάδας μας από το 2006 κι έπειτα, καθώς όπου μας βρίσκουν μας μοιράζουν απλόχερα κίτρινα φύλλα, κρατώντας τα ροζ του νικητή για τον εαυτό τους.
Το 2006, στον τελικό του Τόκυου, φρόντισαν να ρίξουν πικρό κώνειο στις σαμπάνιες που είχαν απομείνει μετά τη νίκη μας επί της Dream Team του ΛεΜπρόν, του Γουέιντ, του Άντονι και των υπολοίπων αστέρων του NBA, το 2007 στον εντός έδρας, γι’ αυτούς, ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με την αμέριστη συμπαράσταση των διαιτητών μας έριξαν στο καναβάτσο, ενώ το ίδιο έγινε στο Πεκίνο το 2008, στην Πολωνία το 2009 και στην Τουρκία το 2010. Η νίκη μας το 2013 στη Λιουμπλιάνα δεν οδήγησε σε πρόκριση, οπότε μάλλον λογίζεται σα να μη συνέβη ποτέ.
Η αλήθεια, όσο δύσκολη κι αν είναι να την καταπιούμε εξαιτίας της «αγάπης» μας- που κινείται σ’ επίπεδα Χίτλερ και Μουσολίνι- για τα πρόσωπα που απαρτίζουν τόσα χρόνια την Εθνική Ισπανίας, είναι η εξής: οι «Φούριας Ρόχας» έχουν να επιδείξουν μία από τις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) εθνική ομάδα που είδε ποτέ το ευρωπαϊκό στερέωμα, ένα σύνολο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη Γιουγκοσλαβία ή την ΕΣΣΔ- τα μεγαθήρια του παρελθόντος, δηλαδή.
Όταν η έμφυτη αντιπάθειά μας γι’ αυτούς κουραστεί να δίνει το παρόν και χαθεί στο βάθος της λήθης, τότε το μόνο που θα μείνει πίσω, είναι ένα καπέλο το οποίο πρέπει να το βγάλουμε προς τιμήν τους.
Κάπως έτσι έχει δημιουργηθεί ένα σύνδρομο αγωνιστικής κατωτερότητας το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα πως είναι αδύνατο να τους κερδίσουμε. Σωστά;
Μέγιστο λάθος: η Ισπανία του 2015 ουδεμία σχέση έχει με την άλλοτε κραταιά ομάδα του Πέπου Ερνάντεθ ή του ίδιου του Σκαριόλο, που αρκούσε να παρατάξει πέντε κοκκινοκίτρινες φανέλες στο παρκέ προκειμένου να μας αναγκάσει να υποκλιθούμε.
Στο φετινό τουρνουά μπορεί να δεσπόζει, και πάλι, ο Πάου Γκασόλ, που στα διεθνή τουρνουά της FIBA κάνει παρατεταμένη πλάκα σε όλους τους ψηλούς που μιλούν σπαστά τη γλώσσα του μπάσκετ, μπορεί να υπάρχει η φονική τριάδα της Ρεάλ με Γιουλ, Ροντρίγκεθ και Ρούντι, μπορεί ο βασικός της (και ας έρχεται από τον πάγκο) πυλώνας στη ρακέτα, ο Ρέγιες, να μας αναγκάζει να δυσπιστούμε μέχρι σκασίματος μιας στρατιάς γαϊδάρων όταν διαβάζουμε πως η ταυτότητά του λέει ότι είναι 35 ετών, αλλά…
Αλλά δεν έχει τον άνθρωπο που έκανε τις γκιλοτίνες να φαντάζουν θελκτικές όποτε τον βλέπαμε- τον Ναβάρο. Δεν έχει δύο υπολογιστές σε σώμα ανθρώπου στο “1”- Ρόυμπιο και Καλντερόν. Και προπάντων, δεν έχει εκείνη την αύρα της αήττητης και πολύ σκληρής για τα λαστιχένια δόντια, θαρρείς, των ευρωπαϊκών ομάδων που τη συνόδευε τόσο καιρό.
Τι έχουν; Μία τρικυμία εν κρανίω που τους συνοδεύει σε μεγάλα διαστήματα των αγώνων τους, με αποτέλεσμα η άμυνά τους να κολυμπάει στη χρυσή μετριότητα, καθώς δυσκολεύονται φοβερά να καλύψουν τους παίκτες τους όταν «γυρνάνε» στη ρακέτα, με αποτέλεσμα τα miss match να δίνουν και να παίρνουν.
Επίσης, ο Ρούντι (που αντιμετώπισε και πρόβλημα στη μέση) είναι χάρμα ιδέσθαι μονάχα για τον Οιδίποδα αφότου αποφάσισε να… ξεματιαστεί: ο Φερνάντεθ κάνει ένα τρομερά κακό, για την αστρονομική του κλάση, τουρνουά, σουτάρει κάκιστα και, εν ολίγοις, δε βλέπεται με τίποτα.
Τέλος, ο Σκαριόλο μοιάζει να έχει βάλει ένα αυτογκόλ μεγάλου παίκτου, καθώς σε μια ομάδα που στη γραμμή των ψηλών της λείπει εμφανώς το athleticism (η «αθλητικότητα») που λέγαμε και μικροί στο χωριό μας, επέλεξε να πάρει για τη θέση του νατουραλιζέ τον Μίροτιτς αντί του αλτικού, γρήγορου και δυνατού Ιμπάκα.
Στην αντίπερα όχθη, ο coach Κατσικάρης έχει την ευτυχία να διαθέτει ως 10ο, 11ο και 12ο παίκτη τους Παπανικολάου, Περπέρογλου και Μάντζαρη, που στην αποδεκατισμένη φετινή Ισπανία θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι βασικοί και ενίοτε αναντικατάστατοι.
Στην ομάδα επέστρεψε ο μπαρουτοκαπνισμένος της ηγέτης (Σπανούλης) και ο απαραίτητος σε τόσους πολλούς- αγωνιστικούς και μη- τομείς Ζήσης είναι πάντα εδώ. Οι σέντερ μας είναι δύο και ισάξιοι (Μπουρούσης, Κουφός) αντί ένας και μετά το ζοφερό χάος, ο Πρίντεζης παίζει εδώ και μια τετραετία με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, ενώ, πλέον, και ο Καϊμακόγλου έχει βρει ρόλο.
Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί ν’ αντικαθιστά τον Σπανούλη και να νομίζεις πως ο “Kill Bill” συνεχίζει να παίζει, φοράει τη φανέλα με το δικό μας εθνόσημο (Σλούκας), το βασικό μας playmaker, ο Καλάθης, είναι τόσο καλός και στις δύο πλευρές του παρκέ που διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του καλύτερου point guard στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, ενώ το μπασκετικό μας μέλλον (Αντετοκούνμπο) έχει μετατραπεί σε παρόν και είναι τόσο λαμπρό όσο το φωτεινό του χαμόγελο.
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η Ελλάδα υπερτερεί της Ισπανίας σε λύσεις, δύναμη, αθλητικότητα. Το μάτι γυαλίζει όσο ποτέ άλλοτε. Το μομέντουμ για να λυθεί η «κατάρα» μοιάζει ιδανικό. Η εθνική μας είναι η καλύτερη ομάδα εκ των δύο και αν πιάσει τα στάνταρ απόδοσής της, τότε η παρέα του Πάου θα μείνει έξω από την τετράδα ενός Ευρωμπάσκετ για πρώτη φορά μετά την εποχή του τροχού. Το σημερινό παιχνίδι κρίνεται, τούτη τη φορά, από μας.
Αν δείτε λίγο προσεκτικότερα το θηρίο, εκεί στο βάθος, θα προσέξετε πως η γυαλάδα στο μάτι του υποδηλώνει φόβο και όχι αυτοπεποίθηση. Και ο κυνηγός έχει σκυμμένο το κεφάλι απλά και μόνο για να κρύψει το ύπουλο χαμόγελό του.
Όταν σβήσει η φωτιά κι αρχίσει ο «αγώνας», έχετε τ’ αυτιά σας τεντωμένα, ακόμα κι αν τα μάτια σας είναι κλειστά.
Σσσς.
www.sdna.gr/
