«Το πουρνάρι τ΄ Αϊ- Νικόλα»Πάνω από διακόσια χρόνια παραστεκόταν στον άγιό του. Στους ξωμάχους, τους οδοιπόρους χάριζε πλούσια τον ίσκιο και τη δροσιά του, στους δε πανηγυριώτες την αίσθηση ενός ευλογημένου τόπου. Αλλά ως εδώ!
Τον φετινό Αύγουστο, την ώρα που ο ήλιος έγερνε προς τη δύση του και τα νερά της θάλασσας του «Βγιονιού» βάφονταν κόκκινα, δεν άντεξε άλλο και σωριάστηκε στο χώμα. Οι εικόνες και τα καντήλια που κρεμούσαν οι απλοϊκοί χωριανοί μας στην κουφάλα του, αναπέμποντας μια προσευχή στον Αϊ-Νικόλα το Μετσοβίτη, δεν στάθηκαν ικανά να το κρατήσουν όρθιο. Τώρα, ο τσακισμένος κορμός του είναι σαν να σου λέει: Γιατί?
Ίσως ένα γερό υποστήριγμα στη βορινή πλευρά κι ένα φροντισμένο κόψιμο – κλάδεμα μερικών κλαδιών να του χάριζαν κάμποσα χρόνια ακόμα.
Κι εδώ θα ήθελα, φίλε κατοχιανέ, όπου κι αν βρίσκεσαι, να σου θυμίσω ότι αρκετές φορές η αδιαφορία και η αδράνειά μας είχαν ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούν ή καταστραφούν κομμάτια της μακρόχρονης πολιτιστικής διαδρομής του χωριού μας και του φυσικού μας περιβάλλοντος. Και μην παραξενευτείς , που και σήμερα ακόμη εμείς οι ίδιοι οι κατοχιανοί, γκρεμίζουμε τις αρχαίες πύλες του Τρικαρδόκαστρου, τη μία μετά την άλλη, αφήνουμε να καταρρεύσουν τα κελιά του Μοναστηριού της Ζωοδόχου Πηγής (Παναγία), ξεθεμελιώνουμε ιστορικά ξωκλήσια όπως του Αϊ-Μάρκου στις νοτιοανατολικές πλαγιές του Τρίκαρδου και της «Παναούλας», κόβουμε αιωνόβια πεύκα και εξαφανίζουμε τα πέτρινα λιοντάρια από το αρχοντικό του Γουλιμή, που όλο το νότιο περιτείχισμά του απειλείται με κατάρρευση, μετατρέπουμε τον περιβάλλοντα χώρο της Κούλιας (Βυζαντινός πύργος – πύργος της κυρά-Βασιλικής) σε σκουπιδότοπο, αφήνοντας το τείχος του να αργοσβήνει κ.λ.π κ.λ.π.
Και προκύπτει το ερώτημα: Θα αφήσουμε να συνεχιστεί αυτή η θλιβερή κατάσταση που δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν από μας και πρωτίστως σ΄ αυτούς που αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις ή εκπροσωπούν τις τοπικές αρχές, πολιτικές και εκκλησιαστικές ? Μήπως, ήρθε η στιγμή, έστω και καθυστερημένα, να αφυπνιστούμε και να σταματήσουμε να πληγώνουμε άλλο αυτό το όμορφο κομμάτι της μικρής μας γης?
Γιατί, τελικά, τι στην ευχή θα παραδώσουμε στις νεότερες γενιές των κατοχιανών, την εγκατάλειψη και την καταστροφή?
Τα ίδια τα παιδιά μας, που μελετούν την ιστορία της «βραχοστύλωτης Κατοχής» θα μας πουν μια μέρα: «Αιδώς, Αργείοι » που μεταφράζεται σε : «Ντροπή μας , Κατοχιανοί».
Οι φωτογραφίες που αναρτώνται στη σελίδα είναι για επιβεβαίωση των όσων αναφέρω και ίσως για προβληματισμό και δράση.
Με φιλικούς χαιρετισμούς και αγάπη σε όλους του απανταχού Κατοχιανούς
Γεώργιος Ρόμπολας – δάσκαλος
Σημ: Ηλία, ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.
