Στα Βυζαντινά χρόνια και πριν από την άλωση της Πόλης (1453),
αναφέρεται και με το όνομα Τρίκαρδος ή Τρικαρδόκαστρο(τρεις καρδιές)
, που
η παράδοση θέλει να βασιλεύει ο βασιλιάς Τρίκαρδος,
πατέρας του Ανήλιαγου, την
ιστορία του οποίου έπλασε ο λαός με τη φαντασία του.
Το ποίημα
αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του, την «Εστία» το 1883 και είναι το εξής:
Ο Βασιλιάς Ανήλιαγος
Στο βασιλιά του Τρίκαρδου, το μοναχό
παιδί
οι μοίρες που το μύρωσαν κατάρα
είχαν κάνει
πως άμα ο ήλιος το ειδή
ευθύς θε να πεθάνει
Κι’ ο βασιλιάς πατέρας του μ’ ελπίδα
να σωθεί
από του ήλιου το κακό και φλογισμένο
μάτι
τώχτισε επίτηδες βαθύ
μέσα στη γη παλάτι
Χρόνια πέρασαν… Πέθανε ο γέροντας
γονιός
και με την ώρα την καλή θα βασιλέψει
τώρα
Ανήλιαγος ο μορφονιός
στου Τρίκαρδου τη χώρα
Κι ο βασιλιάς Ανήλιαγος τις μέρες
του περνά
μες’ στα βαθιά παλάτια του και
μοναχά το βράδυ
βουνά και κάμπους τριγυρνά
στης νύχτας το σκοτάδι
Κι’ η Κυρά Ρήνη η όμορφη τον είδε
μια βραδιά
στο κάστρο εμπρός να κυνηγά μ’
ολόφωτο φεγγάρι
κι ένιωσε αγάπη στην καρδιά
για τ’ άξιο το παλικάρι …
Ο βασιλιάς Ανήλιαγος σαν κάθε
βασιλιάς,
τώρα κι αυτός ολονυχτίς στη χώρα δε
γυρίζει.
Σ’ αγαπημένη αγκαλιά γυρμένος
ξενυχτίζει.
Μα στη χαρά του δεν ξεχνά της μοίρας
το γραφτό.
Και πριν να φέξει στο βουνό και πριν
να φέξει τ’ άστρο
αφήνει ταίρι ζηλευτό
και φεύγει από το κάστρο.
Του κάκου τον ρωτά η Κυρά γιατ’ έτσι
πρωινά
την παρατάει μονάχη ! Εκείνος δεν
της κρήνει
και μαύρη ζήλεια τυραννά
τη δόλια Κυρά Ρήνη.
Τόσο, που τι σοφίζεται η πονηρή
Κυρά:
Όλους με μια τους πετεινούς του
κάστρου της σκοτώνει
για να μη νιώσει μια φορά
ο νιος πως ξημερώνει
Ο βασιλιάς Ανήλιαγος γελιέται την
αυγή!
Και πριν να ρθεί στον Τρίκαρδο κοντά
στην Παλιο-Μάνη,
κατάρα!
Ο ήλιος είχε βγει
κι ο νιος είχε πεθάνει
