Άρθρο του Ζαφείρη Καραβιά στο millennials.gr
[Γεννήθηκε το 1994 στο Μεσολόγγι και σπουδάζει στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων. Ενδιαφέροντά του αποτελούν η πολίτικη, η ιστορία, η ζωγραφική-σχέδιο και ο εθελοντισμός. Τον Μάρτιο του 2014 υπήρξε ένας εκ των δυο ιδρυτών σε σύλλογο νεολαίας που δραστηριοποιείται στον Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.]
Τα τελευταία επτά χρόνια, που η χώρα μας βρίσκεται μέσα στην δίνη της οικονομικής κρίσης, η αγορά έχει ξεμείνει από κεφάλαιο με αποτέλεσμα την μακροχρόνια ύφεση, στασιμότητα, ανεργία και την έλλειψη ανάπτυξης. Όλη αυτή η κατάσταση έχει αλλάξει προς το χειρότερο τις ζωές όλων των Ελλήνων!
Οι πολιτικοί υποδεικνύουν ως λύση για έξοδο από την κρίση την άμεση επιβολή φόρων, την αποπληρωμή κάποιων χρεών και την όσο δυνατόν πιο σύντομη επανέξοδο στις αγορές για την εξεύρεση νέων δάνειων που θα βοηθήσουν στην εξόφληση παλαιοτέρων. Συμφώνα όμως με όλα τα παραπάνω δεν θέλει και πολύ να καταλάβει κάνεις πως η διαδικασία αυτή δεν είναι βιώσιμη και πως αργά ή γρήγορα η χώρα θα βρεθεί και πάλι σε δύσκολη οικονομική θέση ή χειρότερα θα οδηγηθεί στην χρεοκοπία. Συνεπώς ακoλουθώντας την πολιτική των δανείων, η χώρα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο άπ’ oπου είναι δύσκολο έως αδύνατο να ξεφύγει με αποτέλεσμα να καταντήσει υποτελής των δανειστών της.
Πέραν των χρεών του κράτους, όμως, η οικονομική κρίση αλλά και πρόσφατες διεθνείς εξελίξεις, όπως το Ρωσικό Εμπάργκο στην Ε.Ε, φανέρωσαν για άλλη μια φορά την αδυναμία και την σε πολύ μεγάλο βαθμό εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας και κράτους από τις αγορές του εξωτερικού και τις αποφάσεις τρίτων. Ολόκληρη η Ελληνική οικονομία κλονίστηκε καθώς πολλά βασικά προϊόντα όπως τα σιτηρά εισάγονταν από την Ρωσία αλλά πλέον και μεγάλες εξαγωγές δεν βρήκαν αγοραστές με επακόλουθο την χειροτέρευση της ήδη επιβαρυμένης κατάστασης των ελλήνων παραγωγών. Το παράδειγμα αυτό μπορεί να αποτελέσει μια καλή αφορμή, να υποστηριχθεί η άποψη που πρεσβεύει πως η χώρα χρειάζεται άμεσα να θέσει νέους στόχους και να αλλάξει κατεύθυνση με προορισμό την ‘’Αυτάρκεια’’.
Η αυτάρκεια λοιπόν, προκειμένου να κατανοήσουμε καλυτέρα το περιεχόμενο της έννοιας, έχει την σημασία του να αρκούμεθα στα αφ’ εαυτών παραγόμενα ή διαθέσιμα. Σε επίπεδο κρατικό η έννοια που μόλις εισήχθη έχει να κάνει με την πολιτική που ακολουθώντας την ένα κράτος επιδιώκει την ανάπτυξη της εγχώριας παράγωγης, του κατ’επιλογήν περιορισμού εισαγόμενων προϊόντων ανάλογα με τις ανάγκες της χώρας, καθώς και την αξιοποίηση του δικού της εργατικού-επιστημονικού δυναμικού στην εγχώρια παράγωγη. Να σημειωθεί όμως για την αποφυγή παρεξηγήσεων, πως αυτάρκεια δεν σημαίνει απομόνωση, αλλά αφ’ εαυτού στήριξη χωρίς δάνεια και δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης χωρίς τάσεις υποτελείας σε τρίτους.
Έχοντας όλα αυτά στο νου ας κάνουμε ένα βήμα μακρύτερα και να αναφερθούμε, στον τρόπο με τον όποιο θα επιτευχθεί η αυτάρκεια. Σε πρώτη φάση χρειάζεται να πραγματωθεί το πιο σημαντικό βήμα για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος, το όποιο δεν είναι άλλο από την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα – στα πλαίσια του οποίου παράγονται τα απαραίτητα για την συντήρηση- επιβίωση του έθνους αγαθά όπως τρόφιμα και υλικά χρήσιμα για τις καθημερινές ανάγκες – o οποίος να σημειωθεί πως τις τελευταίες δεκαετίες έχει αποδιοργανωθεί και έχει αποπροσανατολιστεί. Η αυτάρκεια στον τομέα αυτόν εφόσον επιτευχθεί θα εξασφαλίσει το μέλλον της εγχώριας οικονομίας αλλά και μια σταθερή βάση για την ανάπτυξη των άλλων δυο τομέων παράγωγης ,του δευτερογενούς που σε μεγάλο ποσοστό δεν έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα και του τριτογενούς ο οποίος υπάρχει και μπορεί να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο.
Εν συνεχεία ίσως αναρωτηθεί κάνεις: Γιατί τέτοια προσήλωση στην Ελληνική παράγωγη ενώ βρισκόμαστε σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα έχοντας στην διάθεση μας, εκατοντάδες αγορές και πόρους μέσω τις συνεργασίας των κρατών; Eίναι εύκολα κατανοητό πως με το να παράγει κάνεις την τροφή του χωρίς η διαδικασία αυτή να εξαρτάται από τρίτους εξασφαλίζει μια τεραστία πιθανότητα να μην βρεθεί ποτέ “νηστικός” (όπως στο παράδειγμα των σιτηρών και του εμπάργκο που προαναφέρθηκε, η τροφή αποτελεί απλά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα,καθώς αυτό ισχύει γενικά όμως σε όλους τους τομείς). Επιπλέον μην ξεχνάμε πως στηρίζοντας την δική μας παράγωγη, βγάζουμε από την μέση και τους ξένους μεσάζοντες που λόγω του ότι διαθέτουν βιομηχανίες εισάγουν, τυποποιούν τα Ελληνικά προϊόντα και τα διοχετεύουν ξανά πίσω στην Ελληνική αγορά σε μεγαλύτερη τιμή, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται οι καταναλωτές, οι όποιοι θα μπορούσαν να τα αποκτήσουν φθηνότερα.
Ως συνέπεια των παραπάνω, η εφαρμογή ενός μοντέλου που θα έχει ως κεντρική ιδέα και σκοπό την αυτάρκεια, η χώρα σταδιακά θα καταφέρει να απεξαρτηθεί από τις διεθνείς αγορές και θα ορίζει η ίδια τις ανάγκες της, αποδεσμευμένη από πρόσθετα κρίσιμα ζητήματα όπως η εξασφάλιση τροφής και πόρων. Παράλληλα ολόκληρη η οικονομία της χώρας θα καταστεί ανθεκτικότερη ως προς τις διεθνείς αλλαγές με αρνητικό σε εμάς αντίκτυπο. Επιπροσθέτως, μακροπρόθεσμα αλλά και βραχυπρόθεσμα θα πετυχεί την μείωση του προϋπολογισμού λόγω του περιορισμού κάποιων αναγκών-δαπανών και κάποιων δάνειων τα όποια σταδιακά θα πάψει να τα αναζητά, παρά μόνο σε μικρότερο ποσοστό. Τέλος, η ελάττωση των αγορών από τρίτους, οι οποίες θα έχουν ως συνέπεια την ύπαρξη περισσότερων εσόδων για το κράτος, θα παρέχουν σε συνδυασμό με την φορολογία κάποια δημοσιονομική σταθερότητα ,η οποία θα συνεισφέρει στην θεμελίωση της βάσης για μια βιώσιμη ανάπτυξη.
